La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗
“Bona batalo, amiko. ” Ili atendis gis Doroteo vekigis la sekvan matenon. La malgrandan knabinon multe timigis vidi la grandan amason da vilaj vulpoj, sed la Stana Lignohak plene informis sin pri cio. al si. Si dankis lin pro savi ilin kaj sidigis por mangi, kaj post tio ili rekomencis marsi. Tiun saman matenon la Fia Sorcistino iris al la pordo de sia kastelo kaj elrigardis per sia unu okulo povis tre malproksimen vidi. Si vidis ciujn siajn lupojn mortaj, kaj la fremdulojn ankorau marsantaj tra sia lando. Tio des pli kolerigis sin, kaj si dufoje blovis sian argentan faj ?lon. Tuj granda aro da sovagaj korvoj ?ugis al si, su ?caj por senlumigi la cielon. Kaj la Fia Sorcistino diris al la Korvorego:
“Flugu tuj al la fremduloj; elpiku iliajn okulojn kaj dissiru ilin. ” La sovagaj korvoj ?ugis kiel unu arego cele Doroteon kaj siajn akompanantojn. Kiam la malgranda knabino vidis ilin venantaj si timis. Sed la Birdotimigilo diris,
“Jen mia batalo, do kusigu apud mi kaj vi ne spertos damagon. ” Do ciuj kusis sur la tero escepte de la Birdotimigilo, kaj li staris kun la brakoj etenditaj. Kaj kiam la korvoj vidis lin ili ektimis, kiel ciam okazas kiam tiaj birdoj vidas birdotimigilojn, kaj ne kuragis pliproksimigi. Sed la Korvorego diris,
“Estas nur pajla homo. Mi elpikos liajn okulojn. ” La Korvorego ?ugis kontrau la Birdotimigilon, kiu kaptis gin per la kapo kaj tordis gian kolon gis gi mortis. Kaj post tio alia korvo ?ugis kontrau lin, kaj la Birdotimigilo tordis ankau gian kolon. Kvardek korvoj venis, kaj kvardekfoje la Birdotimigilo tordis kolon, gis ?ne ciuj kusis mortaj apud li. Post tio li vokis al siaj akompanantoj ke ili levigu, kaj ili rekomencis marsi. Kiam la Fia Sorcistino denove elrigardis kaj vidis ciujn siajn korvojn kusantajn en amaso, si furiozegis, kaj trifoje blovis sian argentan fajfilon. Tuj audigis lauta zumado en la aero, kaj aro da nigraj abeloj venis ?ugante cele sin.
“Iru al la fremduloj kaj mortpiku ilin! ”ordonis la Sorcistino, kaj la abeloj turnis sin kaj rapide ?ugis gis la loko kie marsadis Doroteo kaj siaj amikoj. Sed la Hakisto vidis ilin venantaj kaj la Birdotimigilo jam decidis kion fari.
“Elprenu mian pajlon kaj dissutu gin sur la malgrandan knabinon kaj la hundon kaj la leonon, ”li diris al la Hakisto, “tiel la abeloj ne povos piki ilin. ” Tion la Hakisto faris, kaj dum Doroteo kusis apud la Leono tenante Toton en siaj brakoj, la pajlo tute kovris ilin. La abeloj venis kaj trovis pikebla nur la Hakiston, do ili ?ugis kontrau lin kaj rompis siajn pikilojn pro la stano, tute sen dolorigi la Hakiston. Kaj car abeloj ne povas vivi kiam iliaj pikiloj rompigis, tiel ?nigis la nigraj abeloj, kaj ili kusis dise en densa amaso cirkau la Hakisto, kvazau amasetoj da fajnaj karberoj. Post tio Doroteo kaj la Leono starigis, kaj la knabino helpis la Stanan Lignohakiston remeti la pajlon en la Birdotimigilon, gis li estis tiel bona kiel antaue. Do ili rekomencis sian marsadon. La Fia Sorcistino tiom koleris kiam si vidis siajn nigrajn abelojn en amasetoj kvazau fajnaj karberoj ke si bategis la teron per piedo kaj distiris sian hararon kaj forte kunbatis siajn dentojn. Post tio si alvokis dekduon da siaj sklavoj, kiuj estis Palpbrumoj, kaj donis al ili akrepintajn lancojn, ordonante ke ili iru al la fremduloj kaj detruu ilin. La Palpbrumoj ne estis kuraga popolo, sed ili devis obei ordonojn; do ili marsis gis ili proksimigis al Doroteo. Tiam la Leono mugegis kaj saltis kontrau ilin, kaj la kompatindaj Palpbrumoj tiom timigis ke ili retrokuris kiel eble plej rapide. Kiam ili estis revenintaj al la kastelo la Fia Sorcistino forte batis ilin per rimeno, kaj resendis ilin al ilia laboro, kaj post tio si sidigis por pripensi kion sekve fari. Si ne povis kompreni kiel ?askis ciuj siaj planoj por detrui la fremdulojn; sed si estis potenca Sorcistino, kiel ankau ?a sorcistino, do si baldau faris decidon pri kion fari. Estis, en sia sranko, Ora Capo, cirkau kiu estis cirklo da diamantoj kaj rubenoj cirkauantaj gin. Tiu Ora Capo havis sorcokapablon. Kiu ajn posedis gin povis trifoje alvoki la Flugantajn Simiojn, kiuj obeos ciun ordonon kiun la posedanto faros al ili. Sed neniu persono rajtis komandi tiujn strangajn ulojn pli ol trifoje. Jam dufoje la Fia Sorcistino estis uzinta la sorcon de la Capo. La unua fojo estis kiam si sklavigis la Palpbrumojn por si, kaj postenigis sin kiel la regantinon de ilia lando. La Flugantaj Simioj helpis sin efektivigi tion. La dua fojo estis kiam si batalis kontrau la Potencan Ozon mem, kaj forpelis lin el la Lando de la Okcidento. La Flugantaj Simioj ankau helpis sin efektivigi tion. Nur unu fojon pli si povos uzi ci tiun Oran Capon, kaj pro tio si ne volis fari tion antau ol eluzi ciujn siajn aliajn rimedojn. Sed nun siaj ferocaj vulpoj kaj siaj sovagaj korvoj kaj siaj pikantaj abeloj mortis, kaj siajn sklavojn fortimigis la Malkuraga Leono, kaj si komprenis ke ekzistas nun nur unu rimedo por detrui Doroteon kaj siajn amikojn. Do la Fia Sorcistino prenis la Oran Capon el sia sranko kaj metis gin sur sian kapkapon. Post tio, starante per nur la maldekstra piedo si diris, malrapide,
“Ep-pe, pep-pe, kak-ke! ” Post tio si staris per nur la dekstra piedo kaj diris,
“Hil-lo, hol-lo, hal-lo! ” Post tio si staris per am-bau piedoj kaj si lautavoce kriis,
“Ziz-zi, zuz-zi, zik! ” Nun la sorco komencis funkcii. La cielo senlumigis, kaj malaltatona zuma sono estis audebla en la aero. Sonis la bategado de multaj ?ugiloj; multaj babilado kaj ridado; kaj la suno ekaperis el la senluma cielo montrante la Fian Sorcistinon cirkauatan de amaso da simioj, el kiuj ciu havis paron da gigantaj kaj potencaj ?ugiloj sur siaj sultroj. Unu, multe pli granda ol la aliaj, sajne estis ilia estro. Li ?ugis apud la Sorcistinon kaj diris,
“Vi alvokis nin la trian kaj lastan fojon. Kion vi ordonas? ”
“Iru al la fremduloj kiuj estas en mia regno kaj detruu ciujn escepte de la Leono, ”diris la Fia Sorcistino.
“Portu tiun beston al mi, car mi planas jungi lin kiel cevalon, kaj laborigi lin. ”
“Viaj ordonoj estos obeitaj, ”diris la estro; kaj post tio kun tre multa babilado kaj multa bruo, la Flugantaj Simioj for ?ugis al la loko kie marsas Doroteo kaj siaj amikoj.
Kelkaj el la Simioj kaptis la Stanan Lignohakiston kaj portis lin tra la aero gis ili ili estis ?ugantaj super tereno dense kovrita de akraj rokoj. Tie ili faligis la povran Hakiston, kiu falis longan distancon al la rokoj, kaj tie li kusis tiom disbatita kaj kavetigita ke li ne povis movi sin nek gemi. Aliaj el la Simioj kaptis la Birdotimigilon, kaj per siaj longaj ?ngroj ili eltiris la tutan pajlajaron el liaj vestoj kaj kapo. Ili kunrulis liajn capelon kaj botojn kaj vestajojn kaj jetis ilin inter la plejsuprajn brancojn de alta arbo. La ceteraj Simioj jetis pecojn de dika snurego cirkau la Leonon kaj multfoje vindis per ili liajn korpon kaj kapon kaj krurojn, gis li ne kapablis mordi nek grati nek barakti iel ajn. Post tio ili levis lin kaj for ?ugis portante lin al la kastelo de la Sorcistino, kie ili metis li en korteton cirkau kiu estis alta fera barilo, tiel ke li ne povos eskapi. Sed Doroteon ili tute ne damagis. Si staris, kun Toto en la brakoj, rigardante la malfelican sorton de siaj kamaradoj kaj pensante ke baldau estos sia vico. La estro de la Flugantaj Simioj ?ugis al si, etendante siajn longajn, vilajn brakojn kaj grimacegante per sia malbela vizago; sed li vidis la markon de la kiso de la Bona Sorcistino sur sia frunto kaj ekhaltis, kaj gestis al la aliaj ke ili ne tusu sin.
“Ni ne audacu atenci ci knabineton, ”li diris al ili, “car sin protektas la Potenco de Bono, kaj tio estas pli forta ol la Potenco de Malbono. Ni nur povas porti sin al la kastelo de la Fia Sorcistino kaj lasi sin tie. ” Do, zorgoplene kaj delikate, ili levis Doroteon per siaj brakoj kaj rapide portis sin tra la aero gis ili atingis la kastelon, kie ili demetis sin sur la antauan sojlon. Post tio la estro diris al la Sorcistino,
