La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗

“Ni obeis vin laueble. La Stana Lignohakisto kaj la Birdotimigilo estas detruitaj; la Leono estas ligita en via korteto. La malgrandan knabinon ni ne audacas damagi, nek la hundon kiun si portas per siaj brakoj. Via rajto estri nin nun ?nigis kaj vi neniam revidos nin. ” Kaj ciuj Flugantaj Simioj, forte ridante kaj babilante kaj bruante, ?ugis en la aeron kaj baldau ne plu estis videblaj. La Fian Sorcistinon surprizis kaj cagrenis vidi la markon sur la frunto de Doroteo, car si bone konsciis ke nek la Flugantaj Simioj nek si mem audacos iel ajn damagi la knabinon. Si rigardis la piedojn de Doroteo, kaj vidante la Argentajn Suojn, si komencis tremi pro timo, car si sciis pri la potenca sorco kiu apartenas al ili. Unue la Sorcistino pensis forkuri de Doroteo; sed hazarde si rigardis en la okulojn de la infano kaj rimarkis kiom simpla estas la animo malantau ili, kaj ke la malgranda knabino ne scias pri la granda potenco kiun provizas la Argentaj Suoj al si. Do la Fia Sorcistino kase ridis kaj pensis, “Mi ankorau povas sklavigi sin, car si ne scias uzi sian potencon. ”Si diris al Doroteo, krude kaj severe,

“Venu kun mi; kaj atentu obei kion ajn mi ordonos, car se ne, mi detruos vin same kiel mi detruis la Stanan Lignohakiston kaj la Birdotimigilon. ” Doroteo sekvis sin tra multaj el la belaj cambroj en la kastelo gis ili atingis la kuirejon, kie la Sorcistino ordonis ke si purigu la potojn kaj kuirilojn kaj balau la plankon kaj metadu lignon en la fajron. Doroteo obeeme komencis labori, decidinte kiel eble plej diligente labori; car sin felicigis ke la Fia Sorcistino decidis ne mortigi sin. Dum Doroteo diligente laboradis la Sorcistino planis iri en la korteton kaj jungi la Malkuragan Leonon kiel cevalon; amuzos sin, si certis, devigi lin tiri sian caron kien ajn si volos iri. Sed dum si malfermis la pordon la Leono mugegis kaj saltis kontrau sin tiom feroce ke la Sorcistino ektimis, kaj elkuris kaj refermis la pordon.

“Se mi ne povos jungi vin, ”diris la Sorcistino al la Leono, parolante inter la bariloj de la pordo, “mi povos malsatigi vin. Vi mangos nenion gis vi obeos min. ” Do post tiam si ne portis mangon al la enkarcerigita Leono; sed ciutage si venis al la pordo je la tagmezo kaj demandis,

“Cu vi pretas esti jungita kiel cevalo? ” Kaj la Leono respondis, “Ne. Se vi eniros ci tiun korteton mi mordos vin. ” La kialo ke la Leono ne obeis la ordonon de la Sorcistino estis ke ciunokte, dum la virino dormis, Doroteo portis al li mangajojn el la sranko. Manginte li kusigis sur sia pajla lito, kaj Doroteo kusis apud li kaj apogis sian kapon per lia mola, longa kolhararo, dum ili parolis pri siaj problemoj kaj klopodis plani eskapon. Sed ili ne povis elpensi metodon eliri la kastelon, car gin konstante gardadis la ?avaj Palpbrumoj, kiuj estis sklavoj de la Fia Sorcistino kaj timis sin tiom ke ili obeis ciun sian ordonon. La knabino devis laboregi dum la tagoj, kaj ofte la Sorcistino minacis bati sin per la tiu malnova ombrelo kiun si ciam portis en sia mano. Sed, verdire, si ne kuragis bati Doroteon, pro la marko sur sia frunto. La infano ne sciis tion, kaj timegis por si kaj por Toto. Unufoje la Sorcistino batis Toton per sia ombrelo kaj la kuraga hundeto kuregis al si kaj mordis sian kruron. La Sorcistino ne sangis pro la mordo, car si estis tiom ?a ke la sango en si jam antau multaj jaroj sekigis. La vivo de Doroteo farigis tre malfelica dum si konsciigis ke estos ec malpli facile reiri al Kansas kaj Onklino Em. Kelkfoje si ploradis amare dum horoj, dum Toto sidis ce siaj piedoj kaj rigardadis sian vizagon, ploretante malgaje por indiki kiom li kompatas sian mastrineton. Al Toto efektive ne gravis cu li estas en Kansas au la Lando Oz se Doroteo estas kun li; sed li sciis ke la malgranda knabino estas malfelica, kaj tio malfelicigis ankau lin. Nu, la Fia Sorcistino sopiregis posedi la Argentajn Suojn kiujn la knabino ciam surportis. Siaj abeloj kaj siaj korvoj kaj siaj vulpoj kusis amase sekigante, kaj si jam eluzis la potencon de la Ora Capo; sed se si povos akiri la Argentajn Suojn ili donos al si pli da potenco ol ciuj perditajoj. Si zorge observis Doroteon, por trovi cu si iam demetas siajn suojn, planante steli ilin. Sed la infano tiom ?eris pri siaj belaj suoj ke si neniam deprenis ilin escepte de nokte kaj banante sin. La Sorcistino multe timis la mallumon kaj ne kuragis eniri la cambron de Doroteo nokte por preni la suojn, kaj sia timego pri akvo estis pli granda ol sia timo pri la mallumo, do si neniam proksimigis dum Doroteo banis sin. Efektive, la maljuna Sorcistino neniam tusis akvon, nek permesis ke akvo iel tusu sin.

Sed la ?ulino estis tre ruza, kaj si ?n ?ne elpensis rimedon akiri kion si volas. Si metis feran stangeton en la mezon de la planko de la kuirejo, kaj per sia magio nevidebligis la feron por homaj okuloj. Sekve kiam Doroteo marsis trans la plankon si stumblis pro la stangeto, car si ne povis vidi gin, kaj si sternigis sur la plankon. Si ne grave vundigis, sed dum la falo unu el la Argentaj Suoj defalis, kaj antau ol si povis atingi gin la Sorcistino forkaptis gin kaj metis gin sur sian propran maldikan piedon. Al la ?a virino multe placis la sukceso de sia trompo, car dum si havos unu el la suoj si posedos duonon de la potenco de ilia sorco, kaj Doroteo ne povos uzi gin kontrau sin, ec se si scius uzi gin. La malgranda knabino, vidante ke si perdis unu el siaj belaj suoj, kolerigis, kaj diris al la Sorcistino,

“Redonu al mi mian suon! ”

“Ne! ”respondis la Sorcistino. “Nun gi estas mia suo, ne via. ”

“Vi estas ?ulino! ”kriis Doroteo. “Vi ne rajtas forpreni de mi mian suon. ”

“Tamen mi retenos gin, ”diris la Sorcistino, ridante pro si, kaj iun tagon mi sukcesos forpreni de vi an suon. ” Tio kolerigis Doroteon tiom ke si prenis la sitelon da akvo kiu staris proksime kaj versis gin sur la Sorcistinon, malsekigante sin de la kapo gis la piedoj. Tuj la ?ulino ekkriegis pro timo, kaj, dum Doroteo mirante rigardis, la Sorcistino komencis forsrumpi kaj plene malestigi.

“Vidu kion vi faris! ”si kriis. “Post minuto mi estos tute degelinta! ”

“Vere mi bedauras, ”diris Doroteo, kiu ja timis vidante la Sorcistinon fandigi kvazau bruna sukero antau si.

“Cu vi ne sciis ke akvo detruos min? ”demandis la Sorcistino, per ploranta, senespera voco.

“Kompreneble ke ne, ”respondis Doroteo. “Kiel mi scius? ”

“Nu, post kelkaj minutoj mi estos plene degelinta, kaj la kastelo estos via. Mi agis ?e dum mia vivo, sed mi neniam supozis ke malgranda knabino kia vi povus degeligi min kaj cesigi miajn ?an agadon. Jen — mi ?nigas. ” Dirante tion la Sorcistino farigis bruna, fandita, senforma amasajo kaj komencis disversigi sur la puraj traboj de la planko de la kuirejo. Vidante ke efektive si ja plene neniigis degele, Doroteo replenigis la sitelon per akvo kaj jetis gin sur la makulegon. Kaj si balais gin tra la pordon. Preninte la Argentan Suon, la sola restajo de la ankau la alimaljunulino, si purigis kaj sekigis gin per tuko, kaj remetis gin sur sian piedon. Kaj nun, ?n ?ne libera agi lauvole, si elkuris al la korteto por informi la Leonon ke la Fia Sorcistino de la Okcidento ?nigis, kaj ke ili ne plu estas kaptitoj en fremda lando.