La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗
Capitro XIII
La savo
Tre multe placis al la Malkuraga Leono audi ke la Fia Sorcistino degelis pro sitelo da akvo, kaj Doroteo tuj malslosis la pordon de lia karcero kaj liberigis lin. Kune ili eniris la kastelon, kie a unua ago de Doroteo estis kunvoki ciujn Palpbrumojn kaj informi ilin ke ili ne plu estas sklavoj. Estis tre multa gojo inter la ?avaj Palpbrumoj, car ili devis laboregadi dum multaj jaroj por la Fia Sorcistino, kiu ciam tre kruele traktis ilin. Ili feriigis tiun tagon, tiam kaj ciam poste, kaj pasigis la tempon festenante kaj dancante.
“Se niaj amikoj, la Birdotimigilo kaj a Stana Lignohakisto estus kun ni, ”diris la Leono, “mi estus estus plene felica. ”
“Cu eble ni povus savi ilin? ”demandis la knabino, esperoplene.
“Ni povos provi, ”respondis la Leono. Do ili alvokis la ?avajn Palpbrumojn kaj demandis al ili cu ili helpos savi iliajn amikojn, kaj a Palpebrumoj diris ke ili volonte plej eble strebos komplezi Doroteon, kiu ja liberigis ilin. Do si elektis aron da Palpbrumoj kiuj aspektis plej scioplenaj, kaj ili ciuj komencis serci. Ili marsis dum tiu tago kaj parto de la sekva gis ili atingis la dis ebenajon kie kusis la Stana Lignohakisto, disbatita kaj kavetigita. Lia hakilo kusis apud li, sed la klingo estis rusta kaj la tenilo rompita. La Palpbrumoj evis lin ameme per siaj brakoj, kaj reportis lin al la Flava Kastelo, dum Doroteo larmis pro la mizero de sia malnova amiko, kaj a Leono aspektis sobra kaj bedauroplena. Kiam ili atingis la kastelon Doroteo diris al a Palpbrumoj,
“Cu estas stanistoj inter via popolo? ”
“Ho, jes; kelkaj el ni estas tre bonaj stanistoj, ”ili diris al si.
“Do venigu ilin al mi, ”si diris. Kaj kiam la stanistoj venis, kunportante ciujn siajn ilojn en korbo, si demandis,
“Cu vi povos rektigi tiujn misbatajojn en la Stana
Lignohakisto, kaj regustigi la formon, kaj reluti lin kie i rompigis? ” La stanistoj ekzamenis la Hakiston tre zorge kaj poste respondis ke ili kredas ke ili povos ripari lin tiel ke li estos egale bonstata kiel dekomence. Do ili komencis labori en unu el a grandaj ?avaj cambroj de la kastelo kaj aboris dum tri tagoj kaj kvar noktoj, martelante kaj tordante kaj ?eksante kaj lutante kaj polurante kaj batante la krurojn kaj korpon kaj kapon de la Stana Lignohakisto, gis ?ne li regajnis sian malnovan formon, kaj liaj artikoj funkciis egale bone kiel antaue. Estas vere ke ili devis surmeti plurajn ?ikojn, sed la stanistoj bone laboris, kaj car a Hakisto ne estis vantema al li tute ne genis lin la ?ikoj. Kiam, ?ne, li marsis en la cambron de Doroteo kaj dankis sin car si savis lin, li tiom gojis ke li ploris pro gojo, kaj necesis ke Doroteo zorgoplene visu ciun larmon de lia vizago per sia antauvesto, por ke liaj artikoj ne rustu. Samtempe siaj propraj armoj ?uis dense kaj rapide pro la gojo rerenkonti sian malnovan amikon, kaj ne necesis forvisi tiujn larmojn. Rilate al la Leono, li visis siajn larmojn tiom ofte per a pinto de sia vosto ke gi tute malsekigis, kaj li devis eliri en la korton kaj teni gin en la sunlumo gis gi sekigis.
“Se nur ni denove havus a Birdotimigilon kun ni, ” diris la Stana Lignohakisto, kiam Doroteo ?nis sian rakonton pri cio okazinta, “mi estus vere felica. ”
“Ni devas provi trovi lin, ”diris la knabino. Do si vokis la Palpbrumojn por ke ili helpu sin, kaj ili marsis dum tiu tuta tago kaj parto de la sekva gis ili atingis la altan arbon en kies brancojn la Flugantaj Simioj estis jetintaj la vestojn de la Birdotimigilo. Gi estis tre alta arbo, kaj a trunko estis tiom glata ke neniu povis grimpi gin; sed la Hakisto diris tuj,
“Mi hakos por faligi gin, kaj tiel ni povos atingi a vestojn de la Birdotimigilo. ” Nu, dum a stanistoj aboradis por ripari la Hakiston mem, alia Palpbrumo, kiu estis oristo, faris tenilon el solida oro por a hakilo kaj ?ksis gin al a hakilo de la Hakisto, por anstataui a malnovan rompitan tenilon. Aliaj poluris la klingon gis la rusto estis tute forigita kaj gi brilis kiel frotita argento. Tuj post tiu diro, la Stana Lignohakisto tuj komencis haki, kaj post nelonge la arbo falis bruege, kaj a vestoj de la Birdotimigilo falis el a brancoj kaj ruligis sur la teron. Doroteo prenis ilin kaj petis la Palpbrumojn reporti ilin al la kastelo, kie ili plenigis ilin per bona, pura pajlo; kaj jen! refarigis la Birdotimigilo, tute renovigita, ripete dankanta ilin car ili savis lin. Nun rekunigite, Doroteo kaj siaj amikoj pasigis plurajn felicajn tagojn en la Flava Kastelo, kie ili trovis cion bezonatan por esti komfortaj. Sed unu tagon la knabino pensis pri Onklino Em, kaj diris,
“Ni devas reiri al Oz, kaj plenumigi lian promeson. ”
“Jes, ”diris la Hakisto, kaj ?ne mi ricevos mian koron. ”
“Kaj mi ricevos mian cerbon, ”diris la Birdotimigilo goje.
“Kaj mi ricevos mian kuragon, ”diris la Leono penseme.
“Kaj mi reiros al Kansas, ”kriis Doroteo, kunfrapante la manojn. “Ho, ni ekiru al la Smeralda Urbo morgau! ” Ili decidis fari tion. La sekvan tagon ili kunvokis la Palpbrumojn kaj adiauis ilin. La Palpbrumoj tre bedauris ke ili foriros, kaj ili jam tiom ekamis la Stanan Lignohakiston ke ili petegis lin resti kaj regi ilin kaj a Flavan Landon de la Okcidento. Trovinte ke ili nepre insistas foriri, la Palpbrumoj donis kaj al Toto kaj a la Leono po oran kolumon; kaj al Doroteo ili prezentis belan braceleton, inkrustitan per diamantoj; kaj al la Birtotimigilo ili donis orkapan marsbastonon, por helpi lin marsadi sen stumbli; kaj al la Stana Lignohakisto ili proponis argentan oleujon, inkrustitan per oro kaj ornamitan per valoraj gemoj. Ciu el a marsontoj bele parolis responde al a kunvenintaj Palpbrumoj, kaj ciuj premis la manon de ciu e ili gis iliaj brakoj doloris. Doroteo iris al a sranko de la Sorcistino por plenigi sian korbon per mangajoj por a longa marsado, kaj tie si vidis la Oran Capon. Si metis gin sur sian propran kapon kaj trovis ke gi estas precize gustegranda por si. Si nenion sciis pri la sorco de la Ora Capo, sed si vidis ke gi estas bela, do si decidis surporti gin kaj porti sian sunkufon en la korbo. Tiam, preparite por a marsado, ili ekmarsis cele a la Smeraldan Urbon; kaj a Palpbrumoj trifoje hurais kaj donis al ili multajn bonajn dezirojn kiujn ili kunportu. kun si.
Capitro XIV
La Flugantaj Simioj
Memoru kene ekzistis vojoec ne vojeto —inter la kastelo de la Fia Sorcistino kaj la Smeralda Urbo. Kiam la kvar marsantoj iris serci la Sorcistinon si vidis ilin veni, do si sendis la Flugantajn Simiojn por alporti ilin al si. Estis multe malpli facile trovi sian vojon tra la grandaj kampoj da lekantetoj kaj ?avaj ranunkoloj ol esti portata. Ili sciis, kompreneble, ke ili devas iri rekte Orienten, direkte al la leviganta suno, kaj ili komencis guste. Sed je la tagmezo, kiam la suno estis rekte super la kapoj, ili ne sciis kie estas la oriento kaj kie la okcidential ili perdigis en la grandaj kampoj. Ili plu marsadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj brilis hele. Do ili kusigis inter la dolcodoraj ?avaj ?oroj kaj profunde dormis gis la mateno —escepte de la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto. La sekvan matenon la suno estis malantau nubo, sed ili komencis marsadi, kvazau certaj lau kiu direkto ili iras.
“Se ni su ?ce marsos, ”diris Doroteo, “ni atigos iun lokon, mi certas. ” Sed tago post tago pasis, kaj ili ankorau vidis antau si nur la ?avajn kampojn. La Birdotimigilo komencis iom plendi.
“Certe ni perdis la vojon, ”li diris, “kaj se ni ne retrovos gin su ?catempe por atingi la Smeraldan Urbon mi neniam ricevos mian cerbon. ”
“Nek mi mian koron, ”deklaris la Stana Lignohakisto.
“Sajnas al mi ke mi apenau povas atendi atingi Ozon, kaj nepre vi konfesus ke ni marsas tre longe. ”
“Komprenu, ”diris la Malkuraga Leono, kun ploreta sono, “mi ne kuragas eterne marsadi kaj neniam atingi iun ajn lokon. ” Kaj Doroteo perdis esperon. Si sidigis sur la herbaro kaj rigardis siajn akompanantojn, kaj ili sidigis kaj rigardis sin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro lacas por casi papilion kiu preter ?ugis lian kapon; do li elpusis sian langon kaj anhelegis kaj rigardis Doroteon kvazau demandante kion ili nun faru.
