Mybrary.info
mybrary.info » Книги » Детские » Детская проза » Zapa?ka Na Zakr?cie - Siesicka Krystyna (прочитать книгу .TXT) 📗

Zapa?ka Na Zakr?cie - Siesicka Krystyna (прочитать книгу .TXT) 📗

Тут можно читать бесплатно Zapa?ka Na Zakr?cie - Siesicka Krystyna (прочитать книгу .TXT) 📗. Жанр: Детская проза. Так же Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн без регистрации и SMS на сайте mybrary.info (MYBRARY) или прочесть краткое содержание, предисловие (аннотацию), описание и ознакомиться с отзывами (комментариями) о произведении.
Перейти на страницу:

– W dalszym ciagu?

– Tak. To znaczy mam te troje, ale…

– Moze trzeba ci wziac pomoc?

– Nie, mamo! Olo obiecal, ze zrobi z tym porzadek. Olo tez nie ma czasu, ale chce tu przyjezdzac w kazda sobote… – Mama nalozyla mi druga porcje pierozkow.

– Zapomnialam ci powiedziec, Mada! Mialam dzis list od babci Emilii…

– No? Co babcia pisze?

– Przejeta Ala. Oczywiscie wdusza we mnie pieniadze, jak to babcia Emilia! Ojciec ma przyjechac do niej na Wielkanoc…

– To babcia zadowolona?

– Chyba tak… Babcia proponuje, zebym na okres swiat pojechala gdzies z Ala, a ciebie zaprasza tam…

– To znaczy… mialabym sie spotkac z ojcem?

– No tak! Nie masz na to ochoty?

– Moze ci sprawie przykrosc mamo, ale mam ochote. Chetnie zobacze tatusia. Nie widzialam go… ile?

– Piec lat. Ja nie mam nic przeciwko temu, Mada…

– Zawsze bede w stosunku do ciebie lojalna, mamus! – zapewnilam.

Usmiechnela sie tylko. Zjadlam trzecia porcje pierozkow.

– Tys chyba wcale nie jadla od tamtego dnia? Te obiady w szkole sa bardzo podle?

Wymamrotalam cos pod nosem. Nie zaplacilam obiadow, bo chcialam miec troche pieniedzy dla siebie. Mamie bylo teraz bardzo ciezko i tylko od czasu do czasu dawala mi minimalna ilosc pieniedzy. To fakt, ze chodzilam wiecznie glodna i ze Marcin, wiedzac o wszystkim, w drodze do szkoly wpychal mi do teczki swoje drugie sniadanie. Pozeralam je do ostatniego okruszka i czesto wyobrazalam sobie mine jego matki, gdyby wiedziala, ze to ja pochlaniam te buleczki z poledwica, ktore szykowala dla swojego Marcinka. Marcin siedzial w szkole glodny, wiedzialam jednak, ze w domu czeka na niego wyliczony kalorycznie obiad. Raz tylko zrobilo mi sie przykro. Umowilam sie z Marcinem w kinie. Byl mroz, mielismy sie spotkac w poczekalni. Kiedy przyszlam, Marcin juz byl. Siedzial w kacie na fotelu obok grzejnika.

– Cos ty sie tak zadekowal?

– Siadaj…

Stanal na wprost mnie, zaslaniajac moje miejsce od strony poczekalni. Ostroznie wyjal z kieszeni kurtki zatluszczony papier.

– Do matki byl telefon w czasie obiadu, rozumiesz? Wyszla i zdazylem poderwac tego siekanca…

Podal mi na papierze siekany kotlet, z jednej strony zaczerwieniony od buraczkow.

– To twoj kotlet?

– No pewnie, ze nie z mamy talerza! Wsuwaj, bo zaraz bedzie trzeba wchodzic na sale.

– Kiedy w ten sposob ty bedziesz glodny!

– Raz bede ja! Zreszta to tylko goly kotlet, bo nie mialem jak zabrac burakow!

Wzielam kotlet w palce i zjadlam. Bylo mi przykro nie dlatego, ze podjadalam Marcina. Bylo mi przykro, bo w tym momencie pomyslalam o swoim ojcu.

Najwiecej mial do zarzucenia tatusiowi Olo.

– Ja bym takiego faceta zniszczyl! Dlaczego twoja mama nie odda sprawy do sadu?

– Bo taka jest. Uwazam, ze ma racje!

– Ale oprocz racji ma prawo!

– Nie chce z niego korzystac! Uwaza, ze potrafi zarobic na nas sama i zarabia!

– Ja nie wiem… taki gosc, jak twoj tata, powinien… ech, jak sie ma dzieci, to sie ma obowiazki!

– No, to ty bedziesz wzorem cnot malzenskich!

– Jasne, ze bede! Jakbym sobie znalazl taka babke jak twoja matka, to bym jej podawal sniadanie do lozka w poniedzialki, srody i piatki!

Olo blakal sie teraz bez przydzialu. Jego Hania poznala jakiegos wybijajacego sie oszczepnika i ponad Olowe zalety postawila sprezyste bicepsy.

– Glupi, ale silny! – mawial o nim Olo zgryzliwie.

Przez kilka tygodni chodzil na cwiczenia kulturystyczne, pozniej zrezygnowal i ten czas poswiecil na moja matme.

– Kto by to pomyslal, ze mozna dobrnac do matury z wiedza matematyczna nie siegajaca ponad tabliczke mnozenia! – jeczal, kiedy zabieralam sie do rozwiazywania zadan z trygonometrii.

O Marcina pytal czesto, ale o ile dawniej komentowal zawsze moje odpowiedzi, o tyle teraz wysluchiwal ich uwaznie, bez przycinkow, moze nawet z pewnym zastanowieniem. Wyraznie ucieszyl sie historia z kotletem.

– To jest okay! Zrobilbym tak samo! Byla to pierwsza pochwala, ktorej Marcin doczekal sie od Ola.

– Taki kotlet to sie chyba pamieta do konca zycia, Mada! Tu jest przeciez sinus alfa! Sinus, uwazaj!

Ala wrocila do domu pod koniec lutego, ciagle jeszcze bardzo slaba, z noga uwieziona w gipsie. Bylysmy z mama przejete tym powrotem i chcialysmy sprawic jej mozliwie najwieksza ilosc niespodzianek. Nie tylko my zreszta. Wszyscy nasi najblizsi starali sie o to samo. Babcia Emilia przyslala dla Ali nowa koldre. Kolezanki ze szkoly i z druzyny zjawily sie tego dnia z malenkim radiem tranzystorowym, ktore kupily opodatkowujac na ten cel swoich rodzicow. Od kolezanek biurowych mamy Ala dostala longplaya Paula Anki, o ktorym marzyla. Wreszcie poznym wieczorem przyjechala pani Ewa z Olem. Przytaszczyli dziesiec butelek rumunskiego soku pomidorowego, kilka metrow ozdobnej slomianej maty i kosz kwiatow, w ktore Alka schowala twarz, zanim odwazyla sie spojrzec na Ola. Po koszmarnych szesciu tygodniach byla znowu razem z nami. Pomalu dom wracal do jakiej takiej stabilizacji. Zaczelysmy jadac, sypiac bez poprzedniej nerwowosci i dreczacego niepokoju. Moze to bylo brzydko z mojej strony, ze wykorzystalam moment, w ktorym mama miala dla mnie odrobine wdziecznosci. Ale to chyba ludzkie.

– Mamo – zapytalam ktoregos dnia – czy w niedziele moglby przyjsc tutaj Marcin?

Mama zmywala po kolacji, ja wycieralam naczynia.

– Oczywiscie! – odparla machinalnie. Dopiero po sekundzie jej reka, w ktorej trzymala talerz, znieruchomiala w powietrzu. Spojrzala na mnie.

– Jaki Marcin…? – zapytala gwaltownie.

– No, Marcin!

– Ten z Osady?

– Znam tylko jednego Marcina – wyjasnilam spokojnie.

Podsunela talerz pod strumien goracej wody i starannie myla go szczoteczka.

– Przeloz jeszcze marchewke do mniejszego garnuszka, Mada. Ten duzy bedzie potrzebny na mleko.

– Wiec jak, mamo?

Najwyrazniej chciala wzruszyc ramionami, ale powstrzymala ten gest w zalazku. Wygladal jak drgniecie.

– Przeciez juz powiedzialam!

– Wiec moze? – nie wierzylam wlasnym uszom.

– Tak. Mozesz poprosic go na niedziele.

– Dziekuje, mamo! Olo tez ma przyjechac! Ciesze sie!

Odrzucilam scierke i pognalam do naszego pokoju.

– Alka! Mama pozwolila mi zaprosic Marcina na niedziele!

– Chryste! Jak tego dokonalas!

– Nie wiem! Nie bylo problemu!

– Jutro przestawiamy graty! – zdecydowala natychmiast Ala.

Jezeli mialysmy z Alusia jakies wspolne hobby, bylo nim przestawianie mebli. Niekiedy robilysmy to z potrzeby, niekiedy z nudow, a spontanicznie – przed czyjas wizyta.

– Ale ja ci nie bede mogla duzo pomoc! – martwila sie Ala. – Moze sie chociaz Olo napatoczy! Proponuje, zebysmy postawily regal w ten sposob… spojrz! o, tak…

– Czekaj, skoncze wycierac i przyjde, to wszystko ustalimy. Pomysl tymczasem!

– Jestem zupelnie pewna – powiedziala mama, kiedy wrocilam do kuchni – ze Ala juz przesuwa tapczany…

– Prawie! – przyznalam. Mama rozesmiala sie.

– Niemozliwe jestescie! Niech ona tylko nie szaleje na tej jednej nodze! W jaki sposob zawiadomisz Marcina? Przeciez dzis jest juz piatek. Jutro?

– Tak. Zwykle spotykamy sie w drodze do szkoly. On do swojej budy idzie ta sama ulica… Mama pokrecila glowa.

– Chyba na tej zasadzie, ze wszystkie drogi prowadza do Rzymu… – zwatpila.

W sobote rano z obojetna mina zakomunikowalam Marcinowi: – Chcialabym, zebys przyszedl do mnie jutro o piatej!

– Jak to do ciebie?

– Do mnie. Wiesz przeciez, gdzie mieszkam?

– Mamy nie bedzie?

– Mojej mamy czesto nie ma w domu, ale wtedy nie zapraszam cie, Marcin! Moze zauwazyles?

– Och, ty jedzo! Nie zauwazylem… Uszy odmrozilem przez te twoje zasady!

– Nie podobaja ci sie?

– Hm… – rozesmial sie – podobaja mi sie… – powiedzial cichutko i rozwlekle. Zawsze mowil cichutko i rozwlekle rzeczy szczegolnie dla mnie mile.

– Wiec powiedzialas mamie, ze sie spotykamy? – zapytal.

– Powiedzmy. To bylo inaczej. Najwazniejsze, ze mozesz do mnie przyjsc?

Wychodzimy z konspiracji, Marcin! Jeszcze zostala tylko twoja matka…

– Moja matka wie juz od tygodni… – powiedzial Marcin sucho.

– I ty mowisz mi o tym dopiero teraz?

Spojrzal w bok na jezdnie, po ktorej przejezdzal rozlozysty plymuth.

– Marcin! – nalegalam,

– Tak, kochanie!

– Byla niezadowolona! Powiedz prawde? Twoja matka mnie nie lubi, ja wiem…

– Mylisz sie. Bardzo cie lubi. Och, Mada… nie morduj mnie! Wiesz… – westchnal z dziwna rezygnacja – wiesz, ja jestem bardzo zmeczony…

Przyjrzalam mu sie uwazniej i zauwazylam glebokie cienie pod oczyma i wyraznie wychudle policzki. Tak, jemu cos bylo…

– Masz przykrosci w domu… rozumiem…

– I znowu sie mylisz. W domu jest, jak bylo. Jestem zmeczony, bo zbyt wiele wzialem na swoj kark w budzie. Bede musial zrezygnowac z tego szeryfostwa i w ogole…

– Alez Marcin! Jeszcze tylko kilka miesiecy! Wytrzymasz przeciez… – wzielam go pod reke – ja taka jestem dumna, ze piastujesz ten urzad! Czuje sie jak jakas ministrowa albo zona premiera!

– Mada!

– Co? Nie podobal ci sie ten zart? – zapytalam.

– To nie byl zart – powiedzial Marcin.

– Nie byl. Rzeczywiscie czuje sie jak premierowa…

Zblizylismy sie do skrzyzowania, na ktorym rozdzielaly sie nasze drogi.

– O ktorej chcesz, zebym przyszedl?

– O piatej.

– Bede, ciao!

Przemeblowalysmy pokoj gruntownie.

– No! Zaden grat nie stoi na swoim miejscu! – stwierdzila Alka z zadowoleniem. – Wystrzalowy numer! Znowu nie bedziemy sie mogly znalezc w tym pokoju! Musimy jeszcze kiedys przelamac konserwatyzm mamy i przenicowac jej cele na wylot!

– Na to sie nie zgadzam – zawolala mama z kuchni – nie ma mowy!

– Mama! Jakie ty masz dlugie uszy! Moze ty jestes wilk?

– Jestem wilk i macie sie mnie bac!

Перейти на страницу:

Siesicka Krystyna читать все книги автора по порядку

Siesicka Krystyna - все книги автора в одном месте читать по порядку полные версии на сайте онлайн библиотеки mybrary.info.


Zapa?ka Na Zakr?cie отзывы

Отзывы читателей о книге Zapa?ka Na Zakr?cie, автор: Siesicka Krystyna. Читайте комментарии и мнения людей о произведении.


Уважаемые читатели и просто посетители нашей библиотеки! Просим Вас придерживаться определенных правил при комментировании литературных произведений.

  • 1. Просьба отказаться от дискриминационных высказываний. Мы защищаем право наших читателей свободно выражать свою точку зрения. Вместе с тем мы не терпим агрессии. На сайте запрещено оставлять комментарий, который содержит унизительные высказывания или призывы к насилию по отношению к отдельным лицам или группам людей на основании их расы, этнического происхождения, вероисповедания, недееспособности, пола, возраста, статуса ветерана, касты или сексуальной ориентации.
  • 2. Просьба отказаться от оскорблений, угроз и запугиваний.
  • 3. Просьба отказаться от нецензурной лексики.
  • 4. Просьба вести себя максимально корректно как по отношению к авторам, так и по отношению к другим читателям и их комментариям.

Надеемся на Ваше понимание и благоразумие. С уважением, администратор mybrary.info.


Прокомментировать
Подтвердите что вы не робот:*