Robinsono Kruso - Defoe Daniel (книги хорошего качества .TXT) 📗

Karlo kaj Jafo faris la laboron, sed pri Vilhelmo kaj liaj anoj, ili nenion faris esceptinte mortpafi bindojn Д‰e la marbordo. Nokte reveninte hejmon, ili sendankeme manДќis de Д‰ia bonmanДќaДµo en la domo, plie agis laЕ­ la hundo en la stalo de la bovo: ne dezirante manДќi, ili ne permesis la ceterajn manДќi. Ne decus paroli pri tiaj aferetoj, sed pro ili fine okazis disputego kun la ceteraj, kaj ilia malamo tiom kreskis, ke karno kaj sango ne pli longe povis tion elporti.

Reveninte de la kontinento, Karlo — kiun mi nun nomos “ĉefo” ĉar li ĉefis la ceterajn — volas permesi, ke la kvin viroj el la ŝipanaro de Paŭlo loĝu en la domo, kiel bonamikoj; sed, la tri friponoj ne volis aŭdi pri tio; tial la ĉefo donis al Samo kaj Jo grenon por dissemi, kaj iom da pizoj, kiun mi antaŭe lasis sur la insulo; ili baldaŭ lernis fosi, kaj planti, kaj fari plektbarilojn ĉirkaŭ la kampo, laŭ tiu, kiun mi priskribis por ili; kaj, vivi virte.

Tion observante, la tri malbonuloj estis ĵaluzaj; ektedis kaj ekenuis ilin; dirante, ke la insulo al si mem apartenas; kaj neniu, ne pagante luprezon, havas rajton starigi konstruaĵojn sur ĝi. Samo kaj Jo unue pensis, ke tio estas ŝerco; kaj diris, “Venu, sidiĝu, kaj rigardu, kiajn belajn domojn ni konstruis; kaj diru al ni, kiom da luspezoj vi deziras, ke ni pagu, kaj en kia monspeco vi preferas ĝin ricevi.”

Sed Vilhelmo baldaŭ klare montris, ke ili ne ŝercas; ĉar, li ekbruligis torĉon, kaj ĝin almetis al la dom— tegmento, kaj ĝin bruligus, se Jo ne tuj surmetus sian piedon sur la torĉon kaj estingus ĝin. Tio, tiom furiozigis Vilhelmon, ke li lin atakis per stango, kiun li tenas en la mano, kaj nun okazis kruelega batalado, kiu finiĝis tiamaniere, ke la tri friponoj forkuregis. Sed tempete, ili revenis kaj piedpremis la grenon, kaj mortpafis la kapridojn.

Fine la malamo de Vilhelmo kaj liaj anoj tiom pligrandiĝis, ke ununokte, ili ekiris kun pafarmiloj por mortigi Samon kaj Jon dumdorme. Sed veninte al iliaj kabanoj, ili neniun trovis; kaj Vilhelmo diris, “Ha! jen la nesto, sed la �birdoj’ forflugis!” Tiam ili disrompis ĉion kion ajn ili povis ruinigi, ne lasante bastonon, nek signon por montri kie la kabanoj antaŭe staris; kaj ili elradikis ĉiujn arbetojn, kaj disĵetis ilin renverse.

Aŭdante pri la friponaĵojn, la sango de Karlo kaj liaj anoj ekbolis; sed ĉio, kion Vilhelmo diris, estas, “Al vi sinjoroj �Aĉuloj’ de Hispanujo, ni faros tiel same, se vi ne ŝanĝos viajn manierojn.” Tiam Karlo deprenis iliajn pafilojn kaj tranĉilojn, kaj ordonis, ke ili estu ĉenligataj. Sentante tian pikan revenĝon, la tri friponoj baldaŭ malvarmetiĝis, kaj deziregis paciĝon, kaj rericevi siajn armilojn, kaj liberiĝi. La ĉefo diris al ili ke li iutempe liberigos ilin; sed ke li ilin ne domigos, kaj ke li ne redonos la pafilojn antaŭ ol tri aŭ kvar monatoj.

Fine, ili petegis ke Karlo kaj liaj anoj ilin reenmetu, kaj donu al ili panon por manДќi, Д‰ar ili ne havis alie ol ovaj nutraДµon Дќisnune. Sed la Д‰efo diris, ke li neniom cedos Дќis poste ili Дµuros rekonstrui la kabanojn detruitajn. Tiam ili alДµuris.

Unu tagon Vilhelmo kaj liaj du kamaradoj kaprice iris al la kontinento por kapti kelke da ruДќaj homoj, kaj hejmporti ilin por sklavoj, por ke ili faru la tedlaboron.

Дњoje Karlo deziregus forestigu tiajn virojn, pri kiuj li neniam povis konfidi, sed bonafide diris al ili, kiel malsaДќa li konsideras la projekton. Tamen, ili estis decidaj, kaj li donis al ili el la provizo Д‰ion, kion ili bezonos, kaj boategon por la veturo; kaj ilin adiaЕ­ante, neniu pensis, ke ili revenos al la insulo. Sed jen! post tri semajnoj ili ja revenis. Ili diris, ke ili trovis teron post du tagoj, kaj la ruДќaj homoj donis al ili radikojn kaj fiЕќojn por manДќi. Ili kunportis ok gesklavojn, tri virojn kaj kvin knabinojn, doninte antaЕ­e al la bonmastro hakilon, fosilon, ЕќraЕ­bon, kaj malnovan Еќlosilon.

Koncerne tiuj-Д‰i junaj sklavinoj Karlo kaj la ceteraj viroj ne deziris edziДќi kun ili, tial la kvin viroj el la Еќipanaro de PaЕ­lo lotis, kaj Дќiu ricevis unu kiel edzinon, sed la sklavoj faris la laboradon, kvankam ne estis multe da laboro por ili. Tamen, unu el ili forkuris al la arbetaДµo, kaj ni ne povis lin trovi; kaj car kelkaj el la sovaДќaj gentoj alvenis sur la insulo por festeni kaj dancadi, Karlo iom timis, ke li reiris kun ili, kaj reveninte hejmon sendanДќere, li certe diros sian genton pri la loДќejoj de la blankuloj.

Unu nokton Karlo sentis tre malkvieta enanime, kaj tute ne povis dormi. Li kuŝiĝis sed ne trankviliĝante li leviĝis kaj rigardis eksteren. Li ne povis vidi ion, ĉar la nokto estis tro malluma, kaj li rekuŝiĝis. Sed ne estas ripozo. Ne sciante la kaŭzon de tia senripozo, li vokis unu el siaj kunuloj, parolante al li pri liaj timoj “Kion vi diras!” respondis li “eble sovaĝa gento surteriĝis, kaj ilia boatbruado vin maldormigis.”

Tiam ili rapidis al la supro monteta, kien mi ofte iris; de tie ili vidis tra vidilo boataron da pli ol dudeko da boatoj, plenaj je viroj havante pafarkojn, sagojn, bastonegojn, glavojn lignajn, kaj similajn batalilojn; kaj certiДќis, ke la alvenantoj estas bando da sovaДќuloj; venante por rabegi la blankulojn.

Iliaj boatoj ankoraЕ­ estis malproksime enmare, tial Karlo kaj anoj havas kelke da horoj por pripensi tion, kion faru. Lia nombro estante tiom malmulta, Karlo konsideris saДќe kaЕќi kaj gardi.

Unue, ili sendanДќeriДќis la edzinojn kaj provizojn en la arbaro densparte. Tiam, tuj kiam ili vidis, ke la ruДќuloj surteriДќis kaj aldirektis la iradon, ili enpelis la kaprojn en la arbaron por vagadi laЕ­vole, por ke la ruДќaj homoj opiniu ilin sovaДќaj.

Tuj Karlo kaj anoj grupiДќis, memstare kaj brave. Du virinojn oni ne povus deteni, kiuj ekiris por batali pafarke. Karlo, Д‰efo de la insulo Д‰efis, sed li nomis Vilhelmon, komandanton de unu grupo, Д‰ar li nun montris tiom da fideleco, saДќeco kaj akra sento, ke Д‰iuj juДќas bone pri la lerteco kaj fervoro.

Ne havante armilojn por Д‰iuj, la Д‰efo donis al la sklavoj, longan stangon najipintan, kaj hakilon iliaflanke. Ili postenis en la arbetaДµo apud la loko sur kiu antaЕ­e staris la kabanoj bruligitaj, kaj tie ili atendis la ruДќajn homojn.

La kontraЕ­uloj nun alpaЕќis kun maltimaj kaj kruelegaj mienoj; ne orde sed amase diskure, al la loko kie Karlo atendas ilin. Kiam la unua bando tiom alproksimiДќis, ke ili estas en pafspaco, Karlo ordonis, ke siaj anoj pafu unuigite sur ilin; por ke tiuj, unue aperante falu mortigitaj, kaj ke teruro kaj timego ekkaptu la ceterajn.

Tiam la Д‰efo kaj grupo eliris el la arbarlimo, kie ili Дќistiam atendis, kaj tiam triflanke atakis la malamikojn pafilkape, glave, bastone, tiel brave, ke la ruДќuloj laЕ­te ekkriegis kaj forkuris laЕ­eble. Д€ar la Д‰efo ne volis postsekvi ilin, ili sendanДќere revenis marbordon, kie kuЕќas iliaj boatoj.

Sed ne finiДќis ilia malvenkego; Д‰ar, tiutage blovis granda ventego, tial la boatoj ne povis ekveturi; kaj, tiunokte ia alfluo Еќovis la plej multon da la boatoj tiel alte surteron, ke ili apenaЕ­ povis surmariДќi, kaj la ondoj disrompis kelke da ili.

Tagiĝon, vidante, kiel troviĝis la aferoj, ia ĉefo diris: “Se ni permesos tiujn virojn, ke ili eniras en siajn boatojn kaj reiras, ili sciigos al ia ceteraj el la gentoj surkontinentaj, ke ni estas tie-ĉi, kaj militoj neniam finiĝos tiel longe kiel ni vivos; sed, se ni ilin detenos tie-ĉi, kaj agos bone al ili, ili ne malutilos nin.” Tial, por certigi, ke ili ne lasu la insulon, la ĉefo ordonis ke iom da ligno de seka arbo alportiĝu, kaj bruligu la boatojn.

Tion vidante, la ruДќuloj kuris Д‰irkaЕ­ ia tuta insulo kun laЕ­taj kriegoj freneze, tiel ke Karlo unue ne scias kion fari pri ili; Д‰ar, ili piedpremis la grenon, kaj elЕќiras la vinberujojn Дќuste kiam la vinberoj maturiДќis, kaj faris multe da difektaДµo.