Robinsono Kruso - Defoe Daniel (книги хорошего качества .TXT) 📗
La vento ankoraЕ estis favora, tial ni veturis al la proksimeco, kie la lumo vidiДќis, kaj post duonhoro, klariДќis al ni, ke marmeze brulas Еќipo granda. Mi ordonis ke oni pafu kvin pafojn, kaj poste ni atendis la ektagiДќon. Sed noktmeze la Еќipo eksplodis, la flamoj forЕќutis, kaj la ЕќiprestaДµo subakviДќis. Ni elpendigis lanternojn kaj daЕrigis la pafadon tutanokte por sciigi ke iu helpos ilin.
Je la oka horo morgaЕtagmeze, ni eltrovis per vidilo ke du el la Еќipboatoj, plenaj de viroj, restas enmare. Nun vidis nin la viroj enboataj, kaj penis laЕeble, ke ni vidu ilin, kaj duonhore, ni atingis ilin.
Nepriskribla, la sceno, kiu okazis, kiam la malfeliД‰aj Francoj (tiaj do ili estis) atingis Еќipbordon. Pri malДќojoj kaj timoj, Д‰io tuj priskribiДќis — sopiroj, ekДќemoj kaj larmoj fariДќas la tutaДµo ilia, sed tia ДќojkaЕzo vere estis tromulte por homoj malfortaj.
Kelkaj Дќojkriegis kvazaЕ ili krevu la Д‰ielon, aliaj ploregis kaj tordis la manojn kvazaЕ en la profundegaДµo de malДќojo, kelkaj dancadis, ridadis, kantadis, sed ne malmultaj estis mutaj, malsanaj, malfortaj, svenantaj, aЕ duonfrenezaj, kaj vidiДќis du aЕ tri, kiu dankis Dion.
Inter la stranga grupo troviДќis juna Franca pretro, kiu penis laЕeble kvietigi ilin, kaj mi observis ke li alproksimiДќas al kelkaj el la Еќipanaro, kaj diris al ili: “Kial vi kriegas, kaj elЕќiras la harojn, kaj tordas la manojn, miaj kunuloj? Via Дќojo estu kora kaj plena, esprimu Дќin liberege, kaj Д‰esigu tiujn-Д‰i falsgestojn; levu la manojn laЕdante; laЕtiДќu via voД‰o ne kriegante sed dankhimnante al Dio, kiu vin helpis el tia granda danДќero, Д‰ar tion fari aldonos pacon al via Дќojo.”
MorgaЕan tagon Д‰io troviДќis normala, tial mi dividis kun ili mian provizon, kaj ilin surbordigis sur renkonitan Еќipon, survoje al Francujo, Д‰iujn, krom kvin, kun la pretro, deziris kunigi sin kun mi.
Sed ni nelongtempe veturis, kiam ni renkontis Еќipon ventegpelitan enmaron, la mastoj perditaj, kaj ol Д‰io pli malbone, Дќia Еќipanaro ne havis uncon da viando nek pano dum dek tagoj. Mi donis al Д‰iu iom da nutraДµo, kiun ili manДќis kvazaЕ lupoj, sed timante ke trosato kaЕzus la morton, mi haltigis ilin.
TroviДќis en la Еќipo junulo kaj junulino, pri kiuj la Еќipoficiro juДќis, ke ili jam mortiДќis, kaj li ne havis la korforton por iri al ili. Mi eltrovis, ke ili malfortiДќis pro malsato, kaj estas kvazaЕ en la makzeloj de la morto; sed post iom da tempo ili ambaЕ resaniДќis, kaj, Д‰ar ili ne deziris reiri al ilia Еќipo, mi kunprenis ilin. Tial mi jam havis surЕќipe ok pli ol tiam, kiam mi ekvetunis.
Post tri monatoj de mia hejmforlaso, mi ekvidis mian insulon, kaj bone alterigis la Еќipon flanke de la rivereto, apud mia antaЕa domo.
Irante al Vendredo, mi demandas, Д‰u li scias, kie ni nun troviДќas. Li Д‰irkaЕrigardegis, kaj baldaЕ, kunefrapante la manojn, diris: “Ha, jes! Ha, tie! Ha, jes, ha, tie!” BaldaЕ li ekdancis tiaДќojege, ke mi lin apenaЕ povis deteni sur la ferdeko. “Nu, kion vi pensas, Vendredo,” mi diris, “ĉu ni tie-Д‰i trovos ilin, kiujn ni lasis?”
Tutmute li staris tempeton, sed kiam mi parolis pri maljuna Jafo (kies filo Vendredo estas) la larmoj fluis malsupren lian vizaДќon, kaj lia koro malДќojiДќis.
“Ne, ne,” li diris, “Ne plu, ne, ne plu.”
“Kial vi tion scias?” mi demandis, sed li skuis la kapon, dirante, “Ho, ne, ho, ne, li morti longe, li grandaĝa viro.”
Jus tiam liaj akraj okuloj ekvidis kelke da homoj ĉe la supro monteta, kaj li diris, “Mi vidi virojn, tie, tie, tie!”
Mi ne povis vidi signon pri ili, sed ordonis pafi tri pafojn por anonci, ke ni estas amikoj, kaj ni baldaЕ ekvidis fumon suprenirantan Д‰e la flanko rivereta. Tiam mi ordigis la boaton, levis pacflagon, kaj surteriДќis kun Vendredo, la franca pretro kaj kelkaj el la Еќipanaro. Ni Д‰iuj havis armilojn, Д‰ar ni ne sciis Д‰u troviДќus malamikoj sur la insulo, sed poste eltrovis, ke singardemo ne estas necesa. La unua viro, kiun mi ekvidis Д‰e la rivereto, estis mia malnova amiko, Karlo de Hispanujo, kiun antaЕe, mi prenis el la manoj de la ruДќaj homoj.
Mi komandis al Д‰iuj boate, ke ili ne surteriДќu, sed Vendredon mi ne povis deteni, Д‰ar li ekvidis maljunan Jafon. Ni staris rigardante lin, kiel li kvazaЕ flugas al la maljunulo laЕsage, kaj Д‰irkaЕprenas lin, karesis kaj sidigas lin en la ombron; poste, li forstaras spaceton por rigardi lin tutanime en okuloj, simile al oni rigardas artverkon. Tiam, mano en mano li kondukas lin tien kaj reen laЕ la marbordo, iafoje venante al la boato por alporti al li kukon aЕ trinketon da rumo; poste, li residigis lin sur la teron, dancadis Д‰irkaЕ li, dume dirante al li strangajn rakontojn pri Д‰io, kion li vidis de kiam li kaj maljuna Jafo laste kunestis.
Karlo kaj liaj amikoj portis pacflagon laЕ la mia, kaj unue, Karlo ne eltrovis kiu mi estas; sed, kiam mi parolis kun li lialingve, li suprenДµetegis la brakojn, kaj diris, ke li hontas ne rekonante la vizaДќon de la viro, kiu foje venis por savi lin. Li kore premis mian manon, kaj poste kondukis mi al mia antaЕa domo, kiun li nun transdonis al mi.
Mi ne eltrovus la lokon pli malfacile se mi neniam loДќus tie: la arboj estis tiel multaj kaj densaj, ke neniu povis atingi la domon alie ol laЕ tiaj kaЕќitaj vojetoj, kiujn povis eltrovi nur tiuj, kiuj ilin faris. “Kial vi konstruis tian fortikan palisaron Д‰irkaЕ vi?” mi demandis; sed Karlo respondis, ke mi mem konsideros ke estas necese tion fari, certe post kiam mi aЕdas pri Д‰io kio okazis.
Tiam li venigis la antaЕajn Еќipanojn de la Еќipo de PaЕlo, sed mi ne povis diveni, kiuj ili estas, Дќis Karlo diris, “Jen, sinjoro, estas kelkaj el la viroj, kiuj Еќuldas al vi al vivon.”
Tiam, ili vice venis al mi, ne kvazaЕ antaЕe, malДќentila Еќipanaro, sed simile al altranguloj, kiuj estas kisontaj la manon de sia reДќo.
La unua afero por mi estis aЕdi pri Д‰io kio okazis sur la insulo de kiam mi Дќin lasis.
TaЕgas, ke mi jen paЕzu mian rakonton por diri ke kiam mi estis lastfoje sur la insulo, mi elsendis Karlon kaj Jafon al la kontinento por allogi kelkajn el la amikoj de Karlo, kiuj ДµetiДќis tien sur la marbordon sunvoje de Hispanujo. Kompreneble mi tiam neatentis, ke Еќipo troviДќas tiel proksime por alporti min al mia naskiДќlando. Tial, reveninte al la insulo, Karlo kaj Jafo trovis, ke mi jam foriris, kaj anstataЕ ol mi, jen troviДќis kvin fremduloj.
Tiuj-Д‰i kvin viroj estis parto da Еќipanoj, kiuj elДµetis PaЕlo el lia Еќipo. Du el ili, kies nomoj estas Samo kaj Jo, ne estis tiaj malbonuloj kiel siaj kunuloj, kiuj estis bando da friponegoj, kies Д‰efo estis nomita Vilhelmo. Forirante de la insulo en la Еќipo de PaЕlo, mi kunprenis Samon kaj Jon surЕќipe, sed Дµus kiam mi estis ekveturonta, ili eniris unu el la boatoj de la Еќipo, kaj reveturis al la insulo por kuniДќi kun siaj tri amikoj.
Mi nun estas rakontonta, precize laЕ mi Дќin aЕdis de Karlo, Д‰ion, kio okazis sur la insulo de kiam mi Дќin forlasis. Vidante, ke siaj du kunuloj revenis por kuniДќi kun ili, Vilhelmo kaj liaj anoj bojkotis ilin, nek permesis al ili loДќi kun ili nek partopreni en la nutranДµo. Tial Samo kaj Jo devis vivi laЕeble por si mem per severa laborado, kaj ili domiДќis flanke de la insulo, kie ili konstruis kabanon kaj budon, kaj elfaris farmon.
Por ke mi estu justa al Vilhelmo mi Д‰i-tie devas diri, ke, kvankam li estis malbonulo, li faris du bonfaraДµojn, kiam Karlo kaj liaj amikoj revenis al la insulo: li donis al ili nutraДµon por manДќi, kaj li metis en la manojn de Karlo mian letereton, kiel ankaЕ longan rulpaperon, sur kiun mi jam elskribis, kiamaniere ili povos baki panon, zorgi pri la kaproj, dissemi la grenon, sekigi la vinberojn, kaj fari potojn kaj argilvazojn, laЕ mi faris.
Dum iom da tempo Karlo kaj lia anaro prosperis en mia antaЕa hejmo: ili havis la uzon de ambaЕ domo kaj kaverno, kaj en-el-iris laЕvole.