Пан Лес - Сыс Анатоль (хорошие книги бесплатные полностью .TXT) 📗
Тут можно читать бесплатно Пан Лес - Сыс Анатоль (хорошие книги бесплатные полностью .TXT) 📗. Жанр: Поэзия. Так же Вы можете читать полную версию (весь текст) онлайн без регистрации и SMS на сайте mybrary.info (MYBRARY) или прочесть краткое содержание, предисловие (аннотацию), описание и ознакомиться с отзывами (комментариями) о произведении.
*** Злачынцы брыдуць на споведзь…
Злачынцы брыдуць на споведзь,
як коней, вядуць грахі,
між імі нямая повязь —
ня вырваць аброць з рукі…
А з вуснаў ня вырваць слова. —
Ну што ж вы, прыйшлі маўчаць?
Здыміце хоць шапкі з галоваў,
Ня бачыце — сьвечкі гараць!
То вашых ахвяраў душы…
Замрыце! Бо нават рух
сьвятло іх навек патушыць,
і ў цемрыве зьнікне дух.
Маўчыце! Запозна кленчыць.
…Сьвяты — для сьвятых абраз…
Ідзіце! Ахвяры енчаць —
балюча ім бачыць вас.
*** На скрыжаваньні сьцяжын…
На скрыжаваньні сьцяжын
воўчых і чалавечых
крывёй набрыняў бурштын
і лютасьцю сярэднявечча,
і смокчуць бурштын смаўжы,
каўтаюць смаўжоў гадзюкі,
аб косткі каля сьцяжын
гайвораны гойстраць дзюбкі.
Адсечаная галава —
пакоціцца долу поўня,
ваўкоў прывядзе сава,
ахрышчаная Ваўкоўняй.
Насустрач з глухіх сьцяжын
людзей прывядзе паходня:
драпежных на кроў жанчын,
на славу мужчын галодных.
Патушыць паходню жах,
завыюць ваўкі і людзі,
і ў іхніх шкляных вачах
людскога цяпла ня будзе —
На скрыжаваньні сьцяжын
воўчых і чалавечых
крывёй набрыняў бурштын
і лютасьцю сярэднявечча,
і смокчуць бурштын смаўжы,
каб выжыць — гадуюць рогі,
і косткі, нібы нажы,
вандроўнікам раняць ногі.
Крыжавалі крумкача
Крыжавалі крумкача за колер чорны
дый гадалі: а якая ў яго кроў?
— Чорная! — прамовіў кат вучоны.
Чорная, нібы яго крыло.
Крыжавалі лебедзя за колер белы
дый гадалі: а ў яго якая кроў?
I забілі цьвік,
і кроў пабегла
барваю на белае крыло.
— Чорная! — ускрыкнуў кат вучоны. —
гэткіх д’яблаў з крыжа не зьнімаць!
Чорная! Таму што сам ён чорны,
а за гэта грэх не крыжаваць.
Тапталі поле валуны
Тапталі поле валуны,
па ім качаліся са сьмехам,
нібы вялізныя збаны,
нібы гіганцкія гарэхі.
А ў небе галасіў жаўрук,
і ўсім, хто чуў яго хаўтуры,
займала дых, займала дух,
праймала ад душы да скуры.
Быў сіні лён, стаў чорным лён,
як д’яблы, валуны рагталі
і поле, жаўруковы дом,
тапталі, рылі, катавалі.
Бажавоўк
Можна забіць, і спапяліць,
і прах пусьціць на вецер,
а потым людзям абвясьціць,
што ён ня варты сьмецьця.
Але нябесныя вятры
ягоны прах па сьвеце
зьбяруць, як семя ў макатры,
жывой вадой асьвенцяць.
I ўратаваны, зь неба Дух
зноў сыдзе чалавекам,
зноў будзе жыць сярод падлюг
ды іх марыянетак.
Ён бажавоўкам праслыве,
прыблудным патарочам,
ніхто яго не праміне,
ня плюнуць каб у вочы.
Плююць. Свае і ганакі,
са сьмехам, без прынукі,
і Духу гэныя пляўкі
страшней за яд гадзюкі.
Ды зганьбаваны сотні раз,
зьнявечаны натоўпам,
Ён прыйдзе ў самы горшы час
сваім адвечным тропам
да тых, хто выплюнуў душу,
хто ў паднябесных храмах
блюзьнерствам замяніў імшу,
а Сьвятароў на Хамаў.
Маналёг Язэпа Драздовіча
Вяльможны лес. Дубы-машэкі
прыспалі рэха даўніх дзён,
а ў нэтрах Велесавы рэкі
зьбіраюць ручаёвы звон.
Стыхія сьпіць, і толькі зрэдку
дзевяцісотгадовы зубр,
яцьвяжскае загубы сьведка,
рыкае ў дзевяць срэбных труб.
Жалобны рэквіем зубрыны
на мой
народ
наводзіць
сум…
I каб ня ўмерці — ручаіны
жабруюць па лясох расу,
бы я сьцяжынаю жабрачай,
а думы — пра адвечны шлях —
там крыўская Пагоня скача,
і німб над ёй, як зорны шлях.
Данута Бічэль-Загнетава
Бязродная песьня паэтава,
што птах са сьляпымі вачыма.
Данута Бічэль-Загнетава —
якая паэтка айчынная!
I родам і племенем гожая.
Як рэчка — зьмялелы брод,
хаваеш ад вока варожага
Айчыны сваёй радавод.
Зь мінулых крывавых стагодзьдзяў
ляціць за табой страла,
а час, усім злодзеям злодзей,
выскубвае пёры з крыла.
Ды пёры твае не радзеюць,
і словы ад сэрца твае,
як сьлёзы, як зоркі, ірдзеюць,
як кроплі расы на траве.
Сьлязою, расою і зоркай
да Бацькаўшчыны далучы,
ральлёю і пожняй колкай
аблудных дзяцей лячы.
Вось коціцца кола з дубовых лісьцяў
і кліча цябе ў Кушляны,
там здані паўстаньняў яшчэ не зьвяліся,
там мова Мацея ў пашане.
Цьвітуць на мурох старажытных зёлкі,
лячы імі люд тутэйшы.
Баляць Беларусі цярновыя зоркі,
паэтам — цярновыя вершы.
Вось коціцца кола зь цярновых лісьцяў,
каляных, суздром засохлых,
ты ўстала, ты ведаеш:
трэба выйсьці
насустрач сваёй Галгофе.
Похожие книги на "Пан Лес", Сыс Анатоль
Книги похожие на "Пан Лес" читать онлайн бесплатно полные версии.
