Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги полные txt) 📗

— Tute kontraŭe. Mi simple silentigis ĝin, tiel ke neniu povas aŭdi nin alproksimiĝi. Ĝi estas preta ekveturi, kaj tion ĝi ja faros. Post kiam vi respondos al jena demando: Se ĉi tiu ĉaro apartenus al malamiko, kaj ĝi aperus ĉi tie, ĉu viaj soldatoj havus sufiĉe da tempo por levi la ponton, antaŭ ol mi atingos ĝin?

Li snufis moke.

— Kia idioto vi opinias min per tiaj demandoj? Antaŭ ol ĉaro povus rampi al la levponto, oni povus levi kaj mallevi ĝin plurfoje.

— Ĉu vere? Rigardu do kaj vidu, kion tiu ĉi bubo kapablas fari.

Mi plenpuŝis la akcelilon, kaj la maŝino pafrapidis antaŭen en preskaŭ perfekta silento. Zumis la motoro, susuris la pneŭmatikoj sur la glata ŝtono. Pli kaj pli rapide al la pordego, kiu kreskis antaŭ ni kun timiga rapido. La gardistoj, kiuj staris antaŭ ĝi, flankenplonĝis en la preciza momento, kiam ni trafis kun krakbruo la krudajn tabulojn de la riparita ligna levponto, saltetis aeren, kaj lulveturis tra la pordego.

Kaj haltis tremante en la fortikaĵo. La ĉifalo sidis kun rondaj okuloj, anhelante, kaj baraktis sian glavon libera.

— Murdisto! Via provo mortigi min malsukcesis…

— Ĉifalo, aŭskultu, temis pri montrado. Pri kiel mi kapablos enkonduki vin kaj viajn soldatojn tra la pordego de la fortikaĵo de ĉifalo Dökkid. Tra la malfermita pordego en la korton, kie vi povos mortigi, rabi, murdi, torturi, kripligi, ruinigi…

Tio kaptis lian atenton. La glavo reglitis en sian ingon, kaj liaj okuloj malfokusiĝis, dum li imagis la mirindaĵojn, kiujn mi ĵus alvokis por li.

— Jes, — li diris, rapide palpebrumante kaj revenante al la nuno. — Jen vi havas interesan ideon, soldato, kaj mi aŭdu pli pri ĝi. Kun botelo da vino, ĉar tiu veturado estis io, kion mi neniam spertis antaŭe.

— Mi obeas. Sed unue mi kaŝu tiun ĉaron, por ke ĝi ne estu observebla. La atako sukcesos, nur se estos plena surprizo.

— Vi pravas pri tio. Metu ĝin en la remizon, kaj mi deĵorigos gardistojn tie.

La vino, kiun li donis al mi, estis multe pli bona ol la acidaĵo donata al la soldatoj, kaj mi trinketis ĝin kun plezuro. Sed ne tro multe, ĉar mi bezonis klaran kapon, ke la afero progresu laŭplane. Mi devis trovi argumentojn, kiuj estu kompreneblaj por li, por konvinki lin ekagi tuj. Ĉar, se ni ne rapidus, la profesoro Amuz alvenus super nin kun siaj gasbomboj. Mi estis certa, ke li estis ege malkontenta pri mia ŝtelado de lia kaleŝo. Kaj ne estis multaj fortikaĵoj en la najbaraĵo, kie ĝi povis esti kaŝita. Estis momento por agi. Mi antaŭenpuŝis turon laŭ mensa vico kaj ekparolis:

— La fortikaĵo de la fia ĉifalo Dökkid estas ne pli ol kvinhoran marŝadon for de ĉi tie, ĉu ne?

— Kvin horojn, kvar horojn rapidmarŝe.

— Bone. Nu, pripensu tion. Li atakis vin, kiam vi estis for kun la plejparto de via armeo. Liaj soldatoj grave difektis la levponton kaj la strukturon de la fortikaĵo mem. Antaŭ ol vi riskos iri al atako, vi devos riparigi la levponton, dungi pliajn soldatojn eĉ. Tiel ke, kiam vi komencos vian novan kampanjon, neniu povos profiti de via foresto. Ĉu ĝuste?

Li glutis sian vinon kaj brulrigardis min super sia glaso.

— Jes, diable kaj damnu vian kapon, mi supozas, ke jes. Prudenta, miaj oficiroj ĉiam konsilas esti prudenta, kiam mi volas senkapigi tiun ulon, elŝiri liajn intestojn, senhaŭtigi lin vivan…

— Kaj vi povos, jes ja; belaj aferoj embuskas en via estonteco. Kaj kontraŭe al viaj konsilantoj, mi ne rekomendas prudenton. Mi opinias, ke tiu diablo kun homa aspekto estu atakita, kaj tuj!

Tio sendube plaĉis al li, kaj mi povis vidi, ke li atentis min zorge, dum mi klarigis mian planon:

— Lasu la fortikaĵon kia ĝi estas, kaj prenu ĉiujn viajn soldatojn. Se ĉio iros glate, viaj trupoj revenos, antaŭ ol iu ajn scios, ke ni foriris. Ni ekmarŝu je noktomezo, silentaj kiel venĝemaj fantomoj, por esti kaŝitaj ĉe tagiĝo plej proksime al la fortikaĵo de ĉifalo Dökkid. Mi konas la ĝustan lokon. Kiam la levponto malfermiĝos ĉe la sunleviĝo, mi uzos vian novan maŝinon por certigi, ke ĝi restos mallevita. Viaj soldatoj atakos, prenos la fortikaĵon per surprizo, kaj la tago estos venka. Tuj kiam vi kaptos ĝin, vi povos resendi fortan armeon ĉi tien.

— Povos okazi tiel. Sed kiel vi planas malebligi, ke ili levu la ponton?

Kiam mi diris al li, kruela rideto aperis sur lia vizaĝo, kaj li ekkriis pro ĝojo.

— Faru! — li kriis. — Kaj mi riĉigos vin por la vivo. Per la groŝoj de Dökkid, kompreneble, post kiam mi rabos lian trezoron.

— Vi estas ĝentileco mem al via humila servanto. Ĉu mi povas do sugesti, ke ĉiuj en la fortikaĵo ripozu, ĉar tiu estos longa nokto?

— Jes, estos farite. Mi ordonos tiel.

Post tio, mi foriris. Krom mia normala zorgo pri la lacaj korpoj de miaj kamaradoj, mi havis aliajn kialojn por deziri, ke ili ĉiuj enlitiĝu. Mi mem havis kelkajn gravajn taskojn farotajn, antaŭ ol mi povos ripozi.

— Ilojn, — mi diris al Drenel, kiam mi sukcesis veki lin. — Fajlilojn, martelojn, aferojn tiajn. Kie mi povas trovi ilin ĉi tie?

Li puŝis fingron profunden en sian implikitan hararon kaj grategis pripensante. Mi malobeis urĝon etendi la manon kaj skui lin, kaj atendis anstataŭe, ĝis liaj malrapidaj pensoj finiĝos. Eblas, ke la gratado sur lia kranio helpis la funkciadon de liaj limakecaj sinapsoj. Estis plej bone ne entrudi min en elprovitan procezon. Fine, li parolis:

— Mi ne havas ilojn.

— Mi scias, kara knabo. — Mi povis aŭdi miajn grincantajn dentojn, kaj mi devigis min kvietiĝi. — Vi ne havas ilojn, sed iu ĉi tie certe havas. Kiu tiu estas?

— Forĝisto. — Li diris fiere. — La forĝisto ĉiam havas ilojn.

— Bona knabo. Nu, bonvolu gvidi min al tiu forĝisto.

La koncerna homo estis fulgokovrita kaj hirta kaj malbonhumora, kun acida vino forte en sia spiro.

— For, nano. Neniu tuŝas la ilojn de Grunel, neniu.

Nano! Ne estis necese ŝajnigi la rikanon kaj grumblon:

— Aŭskultu, vi malpura peco de graso, tiuj estas la iloj de la ĉifalo, ne de vi. Kaj la ĉifalo sendis min por preni ilin. Nu, ĉu mi prenas ilin, aŭ ĉu mia varleto iras por venigi la ĉifalon ĉi tien? Nu?

Li fermis la pugnojn kaj gruntis, sed hezitis. Kiel ĉiuj aliaj, li estis vidinta min veturigi la ĉifalon en la fortikaĵon kaj sciis, ke mi estas lia konfidenculo. Li ne povis riski kolerigi sian mastron. Li komencis klini sin kaj riverenci.

— Certe, Mastro, Grunel konas sian lokon. Ilojn, ja, ilojn. Ĉi tie, kion ajn vi volas.

Mi iris preter lia ŝvita korpo al la aĉa elmontro de primitivaj iloj. Mizere. Mi traserĉis la aron, ĝis mi trovis fajlilon, martelon, kaj krudan metaltondilon, kiuj devos sufiĉi. Mi puŝis ilin al Drenel.

— Prenu tiujn. Kaj vi, Grunel, povos rampi al la remizo morgaŭ kaj repreni ilin.

Drenel sekvis min, kaj gapis al la vaporĉaro.

— Fermu vian buŝon, antaŭ ol vi kaptos muŝon, — mi diris al li prenante la ilojn. — Nu, mi bezonos fortan sakon aŭ simile, tiom grandan. Serĉu kaj alportu ĝin ĉi tien. Poste, enlitiĝu, ĉar vi ne dormos multe ĉi tiun nokton.

Per taŭgaj iloj mi povus fari la laboron en eta momento. Tamen, mi opiniis, ke ĉi tie la mezuroj ne estas tro precizaj, kaj se mi sekvos la modelon, tio sufiĉos. La metala kovrilo ĉe la ŝofora seĝo havis proksimume la dikon de la ligna ŝlosilo. Mi tranĉis kaj fajlis kaj tondis pecon laŭ la ŝablono. Ĝi sufiĉu.

Drenel kaj espereble ĉiuj aliaj nun dormis, kaj povis komenciĝi la operacio Granda Groŝo. Kun ŝlosilo enpoŝe, sako ĉe mia zono, silenta kiel ombro — mi esperis — mi iris en la profundojn de la fortikaĵo. Mi estis parkeriginta la mapon de La Kuriero, kaj lia spirito devis gardi min, ĉar mi trovis la trezorejon nevidite. Mi metis la ŝlosilon en la seruron, krucis la fingrojn de la alia mano, kaj turnis.

Kun metala krio, ĝi malfermiĝis. Mia koro faris sian kutiman bato-en-la-brusto-rutinon, dum mi staris senmove. La bruo certe estis aŭdita.