Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги полные txt) 📗

Longa supreniro forprenis rapidecon. Kvankam mi plene akcelis, ni moviĝis nur rampe, pro la transmisiilo kaj la granda pezo. Mi uzis la okazon por kontroli la ŝargostaton — baterioj plenaj! Kaj necesis tiel, ĉar mi ne havis eblon reŝargi. Tra la klakado kaj muĝado mi aŭdis delikatan, malproksiman fajfadon kaj ĵetis rapidan rigardon trans mian ŝultron. Jen ili! Du pliaj veturiloj sekvis min.

Kompreneble ili ne havis ŝancon atingi min. For de la strato la pezegaj ĉaroj devus enkotiĝi ĝis senutilo — kaj al la kastelo de Demonte kondukis nur unu vojo. Sur ĝi mi veturis kaj havis la ĝustan direkton, kaj sukcesos konservi mian antaŭecon ĝis la celo.

Sed estis unu problemo: Se mi tien gvidos miajn persekutantojn, ili scios, kiu ŝtelis ilian ĉaron kaj atakos per siaj gasbomboj. Tio nepre ne okazu. Mi retrorigardis kaj vidis, ke la distanco malgrandiĝis — sed ĝi stabiliĝis, kiam la sekvantoj atingis la deklivon. Mi veturis trans la supron, kaj la rapideco kreskis — same kiel la skuoj. Mi povis nur esperi, ke la maŝino taŭgis por tia skuado. Tiam aperis antaŭ mi la vojkruciĝo, kun kelkaj kamparanoj lastmomente saltantaj al sekureco. Por iri al ĉifalo Demonte necesis turniĝi maldekstren. Mi siblis rekte tra la kruciĝo. Tiun straton mi ne konis, do mi povis nur veturi kaj esperi.

Mi faru ion — kaj baldaŭ! Eĉ se mi povis teni la distancon dum la tuta tago, iam la baterioj elĉerpiĝos kaj finos mian prezentadon. Pensu, Jim! Spronu viajn malnovajn cerboĉelojn!

Malantaŭ la sekva kurbiĝo montriĝis la savo. Kruda kampa vojo kondukis flanken tra kampoj al rivereto. Kaj, kiel ĉiuj bonaj ideoj, tiu ĉi staris plenmatura en mia cerbo, kompleta ĝisdetale.

Senhezite mi turnis la stirilon kaj ruliĝis malsupren sur la herbejon. Mi veturis malpli kaj malpli rapide kaj sentis, ke la radoj pli kaj pli profundiĝis en la molan teron. Se mi nun enmarĉiĝos, estos fino. Aŭ almenaŭ estos fino de mia regado de tiu veturilaĉo, kiun mi preferus konservi dum ankoraŭ iom da tempo. Daŭrigu, Jim, sed prudente!

Kiel eble plej malrapide, per la plej malalta rapidumo, mi boris antaŭen, ĝis la antaŭaj radoj atingis la rivereton. Jam ili mole kaj spongece profundiĝis en la marĉon, kiam mi haltis kaj malrapide retroiris. Rigardante transŝultren, mi restis sur miaj spuroj. Retroire mi veturis el la kampo, ĝis mi reatingis la ŝoseon. Dum mi ŝanĝis la direkton, mi permesis al mi rigardeton al mia verko. Perfekta! La spuroj kondukis rekte al la akvo kaj en ĝin.

Jam ne tre malproksime malantaŭ mi sonis vapora fajfilo. Mi puŝegis la akcelilon kaj veturis plej rapide trans la kurbiĝon, ĝis la arboj kaŝis min. Haltis, malŝaltis, streĉis la bremson kaj saltis teren.

Jen nun la danĝera parto. Necesis konvinki miajn persekutantojn sekvi la spurojn. Se ili ne kredus min, apenaŭ restus al mi ŝanco eskapi. Mi devis riski.

Kurante mi deprenis mian jakon, ekstumblis, kiam mi liberigis min el la manikoj, kaj fine inversigis ĝin. Mi metis la vestaĵon ĉirkaŭ miajn ŝultrojn, antaŭe nodis la manikojn kaj suprenfaldis la pantalonon. Ne estis grandioza maskado, sed devis sufiĉi. Espereble la ŝoforoj ne havis okazon rigardi min detale — aŭ eĉ iel ajn.

Tiel mi finfine staris ĉe la loko, kie mi estis deveturinta de la strato, kaj havis ankoraŭ sufiĉe da tempo por ŝmiri iom da polvo sur mian vizaĝon, kiam la unua falsa vaporĉaro metalklake venis ĉirkaŭ la vojkurbiĝo.

La motoro malrapidiĝis, kiam mi paŝis sur la straton kaj montris al la herbejo.

— Tien li veturis! — mi vokis.

La ŝoforo kaj la soldatoj rigardis la kampon kaj la spurojn. La veturilo malrapidiĝis kaj haltis.

— Rekte ŝprucumis tra la akvo kaj pluveturis transe. Ĉu amiko de vi?

Venis la decida momento. Ĝi longiĝis neelteneble, dum la dua veturilo alproksimiĝis kaj same haltis. Kio okazos, se oni min pridemandos — aŭ nur iom precize rigardos? Mi volis forkuri — sed tio perfidus ĉion.

— Sekvu lin! — iu vokis, kaj la ŝoforo turnis la stirilon kaj devojiĝis sur la kampon.

Mi forglitis inter la arbojn kaj kun intereso observis la pluan evoluon. Estis belege! Mi estis fiera, ho jes. Mi ne hontas konfesi tion. Pentristo, kiu kreis majstraĵon, scias tion kaj ne provas bagateligi ĝian gravecon per falsa modesteco.

Tio estis majstraĵo. La unua ĉaro klakadis salte kaj ŝanceliĝe tra la kampo kaj kun laŭta plaŭdo atingis la akvon. Ĝi veturis tiom rapide, ke ankaŭ la malantaŭaj radoj atingis la akvon, antaŭ ol la veturilo haltis. Kaj malrapide profundiĝis en la molan marĉon. Ĝi glitis ĝis la naboj, antaŭ ol ĝi haltis.

Jen ekestis multe da kriado kaj blasfemado — kaj por perfektigi ĉion, iu prenis ĉenon kaj ligis la du veturilojn. Grandioze! La dua veturilo per vane turniĝantaj radoj ŝprucigis koton, ĝis ankaŭ ĝi estis enkotiĝinta. Mi aplaŭdis ŝate kaj promenis reen al mia veturilo.

Mi devus ne fari tion, mi scias. Sed ekzistas momentoj, en kiuj oni ne povas ne glori sin. Mi eksidis, fiksis la rimenon, startigis la motoron, singarde movis la ĉaron tien kaj reen, ĝis ĝi estis returnita. Fine mi reveturis akcelante laŭ la strato.

Kaj ĉe la disbranĉejo de la vojeto mi abrupte eksonigis la fajfilon. Ĝi kriegis, kaj ĉiu kapo turniĝis en mian direkton, ĉiuj vizaĝoj gapis al mi. Mi svingis la manon kaj ridetis. Tiam la arboj blokis la vidon, kaj la ĉarma spektaklo malaperis. 

Ĉapitro 28

Estis venka veturado. Mi ridis laŭte, kantis, kaj sonigis la fajfilon. Kiam tiu unua entuziasmo kvietiĝis, mi movis mian reĝinon sur mia mensa ŝaktabulo kaj pripensis la okazontaĵojn. La siblado de la vaporo kaj la bruado de la maŝinaro estis malatentigaj, do mi serĉis inter la regiloj, ĝis mi trovis la ŝaltilon, kiu regis la son-artifikaĵojn. La vaporon oni boligis nur por ili, kaj la bruoj estis simplaj registraĵoj. Mi malŝaltis ilin kaj pluveturadis en paco al la kastelo de ĉifalo Demonte. Estis malfrue posttagmeze, kiam mi atingis ĝin, kaj tiam miaj planoj estis pretaj.

Kiam mi veturis laŭ la lasta vojturniĝo kaj suriris la digvojon, mi denove havis ĉiujn son-artifikaĵojn reŝaltitaj. Mi malrapidis al la gardistoj. Ili estis levintaj la parte riparitan ponton, longe antaŭ ol mi atingis ĝin, kaj rigardadis min suspekteme, kiam mi haltis antaŭ la fosaĵo.

— Ne pafu. Amiko! — mi ekkriis. — Ano de via armeo kaj intima kunlaboranto de ĉifalo Demonte. Venigu lin tuj, ĉar mi estas certa, ke li deziros vidi sian novan vaporĉaron.

Tion li ja deziris. Kaj tuj post kiam oni mallevis la ponton, li marŝis trans ĝin kaj alrigardis min.

— Kie vi akiris tion? — li demandis.

— Mi ŝtelis ĝin. Eniru kaj mi montros al vi kelkajn interesajn aferojn.

— Kie estas la dormogaso? — li demandis grimpante la ŝtupojn.

— Mi ne klopodis pri ĝi. Kun tiu ĉaro mi elpensis pli bonan kaj pli sekuran planon. Ĉi tio ne estas ordinara vaporĉaro, kiel mi esperas, ke vi jam rimarkis. Ĝi estas nova kaj plibonigita modelo kun kelkaj interesaj aldonoj, kiuj kaptos vian atenton…

— Idioto! Pri kio vi parolas? — Li ŝovis sian glavon en ties ingo el kaj en. Kia malpacienco.

— Mi montros, Via Ĉifala Moŝto, ĉar unu ago parolas pli laŭte ol mil vortoj. Mi ankaŭ sugestas, ke vi sidiĝu tie kaj ligu tiun rimenon ĉirkaŭ vi kiel mi faris. Tiu elmontrado, mi garantias, imponos al vi.

Eĉ se ne jam imponita, li estis almenaŭ scivolema. Li ligis la rimenojn kaj mi retroveturis la longon de la digvojo ĝis la bordo. Malrapide irante kun ĉiuj kutimaj muĝoj kaj batobruoj. Mi haltigis la aŭton kaj turnis min al li.

— Kiun rapidon tiu aĵo havas? Kiom rapide vi kutimas veturi?

— Rapidon? Kiom rapida ĝi estas? Ĝi estas bona tirilo kaj iras pli haste ol la mia.

— Vi ankoraŭ vidis nenion, Ĉifalo. Unue, rimarku ĉi tion.

Mi malŝaltis la son-artifikaĵojn kaj la vaporon, kaj li kapjesis kompreninte.

— Vi kvietigis la fajron, kaj ĝi staras kaj ne moviĝas.