La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗

Post tio, Oz smiris gian internon per tavolo de maldensa gluo, por ke gi rezistu aerlikadon, kaj post tio li anoncis ke la balono estas preta.

“Sed ni devos havi korbon en kiu ni veturos, ”li diris. Do li ordonis ke la Soldato kun la Verdaj Lipharoj alportu grandan korbon por lavotaj vestajoj, kiun li ?ksis al la malsupro de la balono per snuregoj. Kiam gi estis tute preta, Oz disanoncigis inter sia popolo ke li vizitos grandan fratan Sorciston kiu logas en la nuboj. La informo disvastigis rapide tra la urbo kaj ciu venis por rigardi la mirindajon. Oz ordonis ke la balono estu portita antau la Palacon, kaj la popolo rigardadis gin tre scivoleme. La Stana Lignohakisto estis hakinta grandan amason da ligno, kaj nun li bruligis gin, kaj Oz tenis la malsupron de la balono super la fajro tiel ke la varmega aero kiu levigis de la fajro plenigos la silkan sakon. Iom post iom la balono sveligis kaj enaerigis, gis ?ne la korbo preskau ne plu tusis la teron. Post tio, Oz eniris la korbon kaj diris al la tuta popolo per lauta voco:

“Mi nun foriros por viziti. Dum mi forestos la Birdotimigilo regos vin. Mi ordonas ke vi obeu lin kiel vi obeus min. ” La balono jam tiris forte por eskapi de la snurego kiu ligis gin al la tero, car la aero en gi estis varmega, kaj tio faris gin tiom malpli peza ol la aero ekster la balono balono ke gi tiregis klopodante alteniri en la cielon.

“Venu, oroteo! ”kriis la Sorcisto. “Rapidu por ke la balono ne for ?ugu sen vi! ”

“Mi tute ne trovas Toton ie ajn, ”respondis Doroteo, kiu ne volis forlasi sian hundon. Toto estis kurinta inter la homamasonpor boji kontrau katideton, kaj ?ne Doroteo trovis lin. Si prenis lin kaj kuris cele la balonon. Si estis nur kelkajn pasojn for de gi, kaj Oz etendis siajn manojn por helpi sin eniri la korbon, kiam krak! la snuregoj rompigis kaj la balono levigis en la aeron sen si.

“Revenu! ”si kriegis. “Mi volas kuniri! ”

“Mi ne povas reveni, karulino, ”vokis Oz el la korbo. “Adiau! ”

“Adiau! ”kriis ciu, kaj cies okuloj turnigis supren al kie la Sorcisto ve — turas en la korbo, altiganta ciumomente ec pli en la cielon. Kaj de tiam neniu revidis Ozon, la Mirindan Sorciston, kvankam eble li ja atingis Omahan sekure kaj tie estas nun, sed tion ni ne scias. Sed la popolo ame memoris lin, kaj diris unu al la alia,

“Oz estis ciam nia amiko. Kiam li estis ci tie li konstruis por ni ci tiun belan Smeraldan Urbon, kaj nun dum lia foresto li lasis por ni la Sagan Birdotimigilon por regi nin. ” Tamen, dum multaj tagoj ili lamentis la perdigon de la Mirinda Sorcisto, kaj ne estis konsoleblaj.

Capitro XVIII

For al la Sudo

Doroteo ploris amare pro la perdigo de sia espero reiri al sia hejmo en Kansas; sed kiam si konsideradis la aferon zorge, si gojis ne esti suprenirinta en balono. Tamen si lamentis la perdon de Oz, kaj ankau lamentis siaj akompanantoj. La Stana Lignohakisto venis al si kaj diris,

“Vere mi estus nedankema se mi ne lamentus la viron kiu donis al mi mian belan koron. Mi volas iom plori pro la foriro de Oz, se vi bonvolos forvisi miajn larmojn, por ke mi ne rustu. ”

“Volonte, ”si respondis, kaj si tuj alportis tukon. La Stana Lignohakisto ploris dum pluraj minutoj, kaj si zorge atentis la larmojn kaj forvisis ilin per la tuko. Kiam li ne plu ploris li forte dankis sin kaj oleumis sin zorge per sia juvelkovrita oleujo, por malebligi ruston. La Birdotimigilo nun estis la reganto de la Smeralda Urbo, kaj kvankam li ne estis Sorcisto la popolo ?eris pri li. “Car, ”ili diris, “en la tuta mondo ne ekzistas alia urbo regata de pajloplenigita viro. ”Kaj se ili ne eraris, ili pravis. La matenon post la levigo de la balono kun Oz la kvar marsintoj kunigis en la Tronocambro kaj diskutis. La Birdotimigilo sidis sur la granda trono kaj la aliaj staris respektoplene antau li.

“Nia sorto efektive estis feliciga, ”diris la nova reganto; “car ci tiu Palaco kaj la Smeralda Urbo nun apartenas al ni, kaj ni povas fari kion ajn ni volas. Kiam mi memoras ke antau nelonge mi estis sur stango en maizkampo de kultivisto, kaj ke nun mi estas la reganto de ci tiu bela Urbo, mi vere kontentas pri mia sorto. ”

“Ankau mi, ”diris la Stana Lignohakisto, “multe kontentas pri mia nova koro; kaj, efektive, nur tion mi volis en la tuta mondo. ”

“Rilate al mi, mi kontentas sciante ke mi estas egale kuraga kiel ciu alia besto dum la tuta historio, kaj eble pli kuraga, ”diris la Leono modeste.

“Se Doroteo nur kontentus logante en la Smeralda

Urbo, ”pludiris la Birdotimigilo, “eble ni ciuj kontentus kune. ”

“Sed mi ne volas logi ci tie, ”kriis Doroteo. “Mi volas iri al Kansas, kaj logi kun Onklino Em kaj Onklo Henriko. ”

“Nu, do, kio estas farebla? ”demandis la Hakisto. La Birdotimigilo decidis pensi, kaj li tiom forte pensis ke la pingloj kaj kudriloj komencis pusi sin el lia kapo. Fine li diris:

“Kial ne alvoki la Flugantajn Simiojn, kaj peti ilin porti vin trans la dezerton? ”

“Min tute ne tra ?s tiu ideo! ”diris Doroteo goje.

“Jen la solvo! Mi tuj alportos la Oran Capon. ” Kiam si estis alportinta gin en la Tronocambron si parolis la magiajn vortojn, kaj baldau la bando de Flugantaj Simioj ?ugis tra la malferman fenestron kaj starigis antau si.

“Nun jam la duan fojon vi alvokis nin, ”diris la Simirego, klinante sin antau la knabino. “Kion vi deziras? ”

“Mi deziras ke vi ?ugportu min al Kansas, ”diris Doroteo. Sed la Simirego kapneis.

“Tio ne estas farebla, ”li diris. “Ni apartenas al nur ci tiu lando, kaj ne povas eliri gin. Neniam estis Flugantaj Simioj en Kansas, kaj mi kredas ke neniam estos, car ne taugas ke ili estu tie. Ni volonte servos vin lau nia povo, povo se iel eble, sed ni ne povas transiri la dezerton. Adiau. ” Kaj denove klininte sin la Simirego etendis siajn ?ugilojn kaj for ?ugis tra la fenestron, sekvate de sia tuta bando. Doroteo estis preskau ploronta pro sia senesperigo.

“Mi malsparis la sorcon de la Ora Capo sene ?ke, ”si diris, “car la Flugantaj Simioj ne povas helpi min. ”

“Estas tute vere tre domage! ”diris la bonkora Hakisto. La Birdotimigilo denove pensadis, kaj lia kapo tiom terure svelis ke Doroteo timis ke gi krevos.

“Ni alvoku la Soldaton kun la Verdaj Lipharoj, ” li diris, “kaj petu ke li konsilu nin. ” Do la Soldato estis alvokita kaj eniris la Tronocambron timeme, car dum Oz vivis li neniam ricevis permeson trairi la pordon.

“Ci tiu knabineto, ”diris la Birdotimigilo al la Soldato, “volas transiri la dezerton. Kiel si povos fari tion? ”

“Mi ne scias, ”respondis la Soldato; “car neniu iam transiris la dezerton, krom se eble Oz mem faris tion. ”

“Cu ekzistas neniu kiu povas helpi min? ”demandis Doroteo fervore.

“Eble Glinda, ”li sugestis.

“Kiu estas Glinda? ”demandis la Birdotimigilo.

“La Sorcistino de la Sudo. si estas la plej potenca Sorcistino, kaj regas la Kvelulojn. Krome, sia kastelo staras apud la dezerto, do eble si scias metodon transiri gin. ”

“Glinda estas bona Sorcistino, cu ne? ”demandis la infano.

“La Kveluloj opinias ke si estas bona, ”diris la Soldato, “kaj si estas afabla al ciu. Mi audis ke Glinda estas bela virino, kiu scias resti juna ec kvankam si jam vivis multegajn jarojn. ”

“Kiel mi povos atingi sian kastelon? ”demandis Doroteo.

“La vojo al la Sudo estas rekta, ”li respondis, “sed oni diras ke gi estas plena de dangeroj por marsantoj. Sovagaj bestoj logas en la arbaro, kaj raso de strangaj homoj kiuj ne volas ke fremduloj trairu ilian landon. Pro tio neniu Kvelulo gis nun iam venis al la Smeralda Urbo. ” La Soldato tiam foriris kaj la Birdotimigilo diris,

“Sajnas ke malgrau la dangeroj, plejbone estos ke Doroteo marsu al la Lando de la Sudo kaj petu ke Glinda helpu sin. Car, kompreneble, se Doroteo restos ci tie si neniam reiros al Kansas. ”

“Evidente vi denove pensis, ”komentis la Stana Lignohakisto.