La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗

Capitro XVI

La magia arto de la Granda Carlatano

Nu la sekvan matenon la Birdotimigilo diris al siaj amikoj:

“Gratulu min. Mi ?nfine ricevos mian cerbon de Oz. Kiam mi revenos mi estos kiaj estas aliaj homoj. ”

“Mi ciam satis vin kia vi estas, ”diris Doroteo simple.

“Vi fablas satante Birdotimigilon, ”li respondis.

“Sed certe vi pli alte estimos min kiam vi audos la belegajn pensojn kiujn produktos mia nova cerbo. ”La Birdotimigilo diris adiau al ili per felica voco kaj iris al la Tronocambro, kie li frapis sur la pordon.

“Envenu, ”diris Oz.

La Birdotimigilo eniris kaj trovis la malgrandan viron sidanta apud la fenestro, profunde pensanta.

“Mi venis por mia cerbo, ”komentis la Birdotimigilo, iom malkviete.

“Ho, jes, sidigu en tiu sego, mi petas, ”respondis Oz. “Mi bezonas forpreni vian kapon, bonvolu pardoni, sed tio estas necesa por povi meti vian cerbon en la gustan lokon. ”

“Nepardonpetinde, ”diris la Birdotimigilo. “Volonte vi deprenu mian kapon, se gi estos pli bona kiam vi resurmetos gin. ” Do la Sorcisto mal ?ksis lian kapon kaj elprenis la pajlon. Post tio li eniris la malantauan cambron kaj prenis malgrandan ceramikan poteton da brano, en kiun li metis ankau pinglojn kaj kudrilojn. Forte skuinte gin, li metis gin en la supron de la kapo de la Birdotimigilo kaj plenigis la vakan spacon per pajlo, por ?rme teni gin. Kiam li ?nis re ?ksi la kapon de la Birdotimigilo sur lian kapon li diris al li,

“Ekde nun vi estos vere pensamanta homo, car mi donis al vi cerbamikan menson. ” La Birdotimigilo estis kaj placita kaj ?era pro la plenumigo de lia plej granda deziro, kaj varme dankinte Ozon li reiris al siaj amikoj. Doroteo rigardis lin scivole. Lia kapo svelis pro la cerbo.

“Kiel vi vin sentas? ”si demandis.

“Tre saga, efektive”li respondis fervore. “Kiam mi kutimigos al mia cerbo mi scios cion. ”

“Kial tiuj kudriloj kaj pingloj elpusas sin tra l ?ankon de via kapo? ”demandis la Stana Lignohakisto.

“Tio pruvas ke lia menso estas akra, ”komentis la Leono.

“Nu, mi devas iri al Oz por ricevi mian koron, ” diris la Stana Lignohakisto. Do li marsis al la Tronocambro kaj frapis sur la pordon.

“Envenu, ”vokis Oz, kaj la Hakisto envenis kaj diris,

“Mi venis por mia koro. ”

“Bone, ”respondis la malgranda viro. “Sed mi devos tondi truon en via brusto, por meti vian koron en la gustan lokon. Mi esperas ke tio ne dolorigos vin. ”

“Ho, ne, ”respondis la Hakisto. “Mi tute ne sentos gin. ” Do Oz elprenis tondilon de stanisto kaj tondis malgrandan, kvadratan truon en la maldekstra ?anko de la brusto de la Stana Lignohakisto. Post tio, li iris al sranko de tirkestoj kaj elprenis belan koron, tute el silko kaj plenigitan per segeroj.

“Vere bela, cu ne? li demandis.

“Jes, ja! ”respondis la Hakisto, al kiu gi multe placis. “Sed gi estas cu amema koro? ”

“Nepre jes! ”respondis Oz. Li metis la koron en la bruston de la Hakisto kaj post tio li remetis la kvadraton el stano, lutante gin nete kie gi estis eltondita.

“Finite”diris li; “nun vi havas koron kiu ?erigus ciun ajn homon. Mi bedauras ke mi devis ?iki vian bruston, sed vere tio estis necesa. ”

“Ne genas min la ?iko, ”fervore diris la felica Hakisto. “Mi dankegas vin, kaj mi neniam forgesos vian komplezon. ”

“Ne menciinde, ”respondis Oz. Post tio la Stana Lignohakisto reiris al siaj amikoj, kiuj deziris al li cian gojon pro lia bona fortuno. Nun la Leono marsis al l Tronocambro kaj frapis sur la pordon.

“Envenu, ”diris Oz.

“Mi venis por mia kurago, ”anoncis la Leono, enirante la cambron.

“Bone, ”respondis la malgranda viro. “Mi portos gin al vi. ” Li iris al sranko kaj etendinte sian brakon gis alta breto li deprenis kvadraKurago tan verdan botelon, kies enhavon li versis en verd-oran teleron, bele cizitan. Metinte tion antau la Malkuragan Leonon, kiu ?aris gin kvazau malsate, la Sorcisto diris:

“Trinku. ”

“Kio gi estas? ”demandis la Leono.

“Nu, ”respondis Oz, “se gi estus en vi, gi estus kurago. Vi scias, kompreneble, ke kurago ciam estas interna; do oni ne povas nomi ci tion kurago antau ol vi glutis gin. Tial mi konsilas al vi trinki gin kiel eble plej baldau. ” La Leono ne plu hezitis, sed trinkis gis la telero estis malplena.

“Kiel vi sentas vin nun? ”demandis Oz.

“Plena de kurago, ”respondis la Leono, kiu reiris goje al siaj amikoj por informi ilin pri sia bona fortuno. Oz, nun sola, ridetis al si pro sia sukceso doni l la Birdotimigilo kaj l la Stana Lignohakisto kaj l la Leono precize tion kion ili kredis deziri. “Kiel mi ne povas esti carlatano? ”li diris, “kiam tiom da personoj devigas min fari tion, kio tute ne estas farebla, kiel scias ciu homo? Estis facile felicigi la Birdotimigilon kaj la Leonon kaj l Hakiston car ili imagis ke mi povas fari cion ajn. Sed bezonata estos pli ol imago por reporti Doroteon al Kansas, kaj mi certas ke mi ne scias kiel fari tion. ”

Capitro XVII

Kiel la balono estis lancita

Forpasis tri tagoj dum kiuj Doroteo tute ne ricevis komunikon de Oz. Tiuj estis malfelicaj tagoj por la malgranda knabino, kvankam siaj amikoj estis tute felicaj kaj kontentaj. La Birdotimigilo diris al ili ke estas bonegaj pensoj en lia kapo; sed li rifuzis diri ilin car li sciis ke nur li mem povas kompreni ilin. Kiam la Stana Lignohakisto marsadis li sentis sian koron skuigi en lia brusto; kaj li diris al oroteo ke li trovas gin pli afabla kaj pli amema ol tiu kiun li havis kiam li konsistis el karno. La Leono deklaris ke li timas nenion sur la tero, kaj li volonte frontus armeon au dekduon da ferocaj Kolizuloj. orpasis

Tiel ciu en la grupeto estis kontenta escepte de Doroteo, kiu sopiris ec pli ol iam antaue reiri al Kansas. La kvan tagon, gojigante sin, Oz ordonis ke si reeniru la Troncambron, kaj kiam si eniris li diris afable al si:

“Sidigu, karulino; mi kredas ke mi trovis metodon forveturigi vin el ci tiu lando. ”

“Al Kansas? ”si demandis fervore.

“Nu, mi ne certas pri Kansas, ”diris Oz, “car mi ne povas ec konjekti pri gia direkto. Sed la unua tasko estas transiri la dezerton, kaj post tio versajne estos facile trovi vian vojon hejmen. ”

“Kiel mi povos transiri la dezerton? ”si demandis.

“Nu, jen mia penso, ”diris la malgranda viro.

“Komprenu, kiam mi venis al ci tiu lando mi ?ugis en balono. Ankau vi venis peraere, vin portis ciklono. o mi kredas ke la plej bona metodo retransiri la dezerton estos peraera. Nu, mi tute ne kapablas krei ciklonon; sed mi pripensadis la eblecojn, kaj mi kredas ke mi povos fari balonon. ”

“Kiel? ”demandis Doroteo.

“Balono, ”diris Oz, “estas el silko, sur kiu estas tavolo de gluo por enteni la gason. Mi havas multan silkon en ci tiu palaco, do tute ne estos malfacile fari la balonon. Sed en la tuta lando ne estas gaso por plenigi la balonon, por ke gi ?ugu. ”

“Se gi ne ?ugos, ”komentis Doroteo, “gi estos senutila. ”

“Vere, ”respondis Oz. “Sed ekzistas alia rimedo por ?ugigi gin, nome plenigi gin per varmega aero. Varmega aero ne estas egale bona kiel gaso, car se la aero malvarmigus la balono falus en la dezerton, kaj ni perdigus. ”

“Ni! ”kriis la knabino. “Cu vi akompanos min? ”

“Jes, certe, ”respondis Oz. “Min enuigas esti carlatano. Se mi elirus ci tiun Palacon mia popolo tuj trovus ke mi ne estas Sorcisto, kaj ili kolerigus kontrau min car mi trompis ilin. “Do mi devas resti fermita en ci tiujn cambrojn tuttage, kaj estas tre tede. Mi multe preferus reiri al Kansas kun vi kaj reesti en cirko. ”

“Mi guos vian kuneston, ”diris Doroteo.

“Dankon, ” “Dankon, ”li respondis. “Nun, se vi helpos min kunkudri la silkon, ni komencu labori pri la balono. ” Do oroteo prenis kudrilon, kaj tuj kiam Oz tondis striojn de silko gustaforme la knabino zorge kunkudris ilin. Unue estis strio el pala verda silko, sekvis strio el malpala verda kaj post tio strio el smeralda verda; car Oz decidis fari la balonon lau diversaj nuancoj de la koloro cirkau ili. Tri tagoj necesis por kunkudri ciujn striojn, sed kiam gi estis ?nita ili havis grandan sakon el verda silko pli ol ses metrojn longa.