Δυνάμωσε την Ψυχή σου - Архимандрит (Конанос) Андреас (читаем книги бесплатно TXT) 📗
Υπάρχουν πολλοί φυλακισμένοι άλλοι, που είναι όντως φυλακισμένοι στα τάρταρα του Άδη και ας είναι ζωντανοί· δεν έχουν καμιά ελπίδα, δεν έχουν πού να στηριχτούν. Είστε σε πλεονεκτική θέση εσείς. Έλεγε ο Σολτζενίτσιν, «μέσα στην φυλακή γνώρισα την ελευθερία. Μέσα στην φυλακή γνώρισα τον Χριστό. Είμαι στην φυλακή, αλλά είμαι ευτυχισμένος. Βρήκα την αλήθεια μέσα στην φυλακή!» Μην κλαίτε, λοιπόν, και εσείς, μην το παίρνετε μελαγχολικά. Μπορείτε και εσείς να κάνετε την επίθεση της αγάπης. Την αντεπίθεση της αγάπης. Και να προσευχηθείτε για εμάς, που είμαστε έξω από τα κάγκελα της φυλακής, αλλά πιο φυλακισμένοι. Εγώ νοιώθω πιο φυλακισμένος. Νοιώθω ότι εγώ είμαι σε φυλακή, μέσα στον εγωισμό μου, μέσα στα κάγκελα της εμπάθειάς μου, της κακίας μου, της ζήλειας μου, της λαιμαργίας μου, της φιληδονίας μου, όλων των παθών. Όλων των παθών, που με βασανίζουν. Αυτά δεν είναι κάγκελα; Αυτό δεν είναι φυλακή; Εσείς μπορεί να έχετε βγει από αυτά τα κάγκελα· εσείς μπορεί να είστε μέσα στην φυλακή, αλλά εκτός αυτής της φυλακής που λέω εγώ. Σας παρακαλώ, κάνετε αυτό το δώρο, και σε μας, και σε μένα. Προσευχήσου και εσύ για μένα που είμαι φυλακισμένος, πιο πολύ ίσως από εσένα. Και αν δεν μπορείς να κάνεις κάτι από όλα αυτά, και αν δυσκολεύεσαι, αν τα έκανες και κουράστηκες ή, αν τα σταματήσεις κάποια στιγμή, πάρε τηλέφωνο. Πάρε σήμερα τηλέφωνο σε κάποιο μοναχικό άτομο. Αυτός είναι τώρα σαν να σου λέει με την ζωή του: «Κύριε, άνθρωπον ούκ έχω».Άνθρωπον ούκ έχω. Και πάμε εμείς, και λες, δεν έχεις άνθρωπο; Θα γίνω εγώ σήμερα ο άνθρωπός σου. Θα σου κάνω λίγα λεπτά παρέα, θα σε πάρω τηλέφωνο να σου πω κάτι να μιλήσουμε, να σου πω ένα «γεια», να σου πω: «Μην στενοχωριέσαι… είμαστε μαζί, βρε παιδί, κυλάει η ζωή, θα την βγάλουμε την ανηφόρα της ζωής, θα τα καταφέρουμε, έχει ο Θεός, δεν θα μας αφήσει». Και να παρηγορήσει ο ένας τον άλλο, να κάνουμε παρέα ο ένας στον άλλο με ένα τηλέφωνο. Και ας είσαι ξάπλα, και ας είσαι καθηλωμένος, και ας είσαι παράλυτος, και ας είσαι ό,τι θες. Δηλαδή… ο πατήρ Πορφύριος ήταν στο κρεβάτι του πόνου και είχε ανοιχτή ακρόαση και μιλούσε στο τηλέφωνο και παρηγορούσε τους ανθρώπους, και ταξίδευε ο λόγος του και έδινε ζεστασιά στις ψυχές που τον ακούγανε.
Λοιπόν, αυτό είναι πολύ ωραίο. Και όσοι έχετε πλούσια καρδιά σήμερα, από εσάς… που τώρα μάλλον φτάσατε, πλησιάζετε το παρκινγκ. Θα παρκάρετε και θα κατέβετε. Μάλιστα· φτάνετε στο σπίτι, πλησιάζετε. Εσείς που έχετε πλούσια καρδιά και πλούσιο τραπέζι, αν έχετε την δύναμη και έχετε την ευρυχωρία στην ψυχή σας, καλέστε και κάποιο μοναχικό άτομο σήμερα σπίτι σας. Πέστε του να έρθει να φάει μαζί σας. Αυτό, ξέρετε, το έχω ζήσει· το έχω ζήσει… Ξέρετε πού; σε σπίτια πολυτέκνων! Δεν είναι απίστευτο, πολύτεκνοι άνθρωποι, οικογένειες πολύτεκνες με εφτά παιδιά, με δώδεκα παιδιά, με δεκατρία παιδιά, με πέντε παιδιά να καλούνε την ημέρα την εορταστική και άλλους! Και καλούνε και ξένους, που δεν είναι άμεσα συγγενείς τους, αλλά ξέρουν ότι εκείνη την μέρα δεν έχουν κανένα. Και μια φορά κάλεσαν και εμένα και κάλεσαν και κάποιους άλλους, τελείως ξένους. Και λέω: «Καλά, συγγνώμη αυτούς πώς τους καλείτε, δεν λυπάστε και τον εαυτό σας», μεταξύ μας τώρα σας το λέω, έτσι, «Πώς σκέφτεστε τον λογισμό σας να μου πείτε. Τόσο κόπο, τόση κούραση. Τόσα τραπέζια, τόσα φαγητά και φέρνετε και άλλους; Ας πούμε, πώς τους αντέχετε όλους;» «Μα», λέει, «πάτερ σήμερα είναι Χριστούγεννα, είναι Πάσχα, θα κάνουμε Ανάσταση, ξέρετε, χαιρόμαστε να τους έχουμε στο τραπέζι· το λέει ο Χριστός μας αυτό. Όταν κάνεις τραπέζι, μην καλείς τους αξιοπρεπείς της εποχής σου και αυτούς που θα σου πουν „ευχαριστώ“ και θα στο ανταποδώσουν. Γιατί, λέει, άμα στο ανταποδώσουνε, πήρες το μισθό σου από τους ανθρώπους. Να καλείς, λέει, αυτούς που δεν έχουν να σου δώσουν τίποτα, παρά μόνο το „ευχαριστώ“, μόνο τα δάκρυα της ευγνωμοσύνη τους, μόνο την απέραντη αγάπη τους». Και να το πουν από την καρδιά τους. Πολύ δύσκολο αυτό, ε; Να καλέσεις σήμερα σε τραπέζι που δεν χωράς καλά καλά εσύ και η οικογένειά σου, και να πεις, έλα και εσύ να φας, έλα να φάμε μαζί, και να χωρούν όλοι αυτοί. Παραδόξως, χωράνε όλοι. Λες: «πώς χωρίσαμε τελικά, πώς φάγαμε;» Χίλιοι καλοί χωράνε. Χωρέσανε! Αν μπορείς και προλαβαίνεις, αν δεν έχει γίνει το φαί, πάρε ένα τηλέφωνο, βρες κάποιον που ξέρεις, που θέλεις. Μην παρεξηγηθεί ο άνθρωπος· να του το πεις με ευγένεια ψυχής, με αρχοντιά! Να τον καλέσεις, το λέει ο Χριστός: «Χριστό καλείς». Τι ωραίο αυτό, αν μπορεί κανείς να το κάνει.
Λοιπόν…, λοιπόν σήμερα είναι Χριστούγεννα! Πολύ ωραία μέρα. Πολύ ωραία μέρα, εορταστική, χαρούμενη! Τελικά πολλά κάναμε και εμείς οι μοναχικοί. Κάναμε πολλές επισκέψεις. Και να κάνετε και άλλες ως το βράδυ, να κάνετε προσευχές, επισκέψεις, τηλέφωνα, συζητήσεις. Εκεί που είστε, αυτό που μπορείτε. Εύχομαι οι μοναχικοί άνθρωποι σήμερα να έχουνε δύναμη και αντοχή. Να έχουν δύναμη, αντοχή και πίστη· πίστη στην αγάπη του Χριστού. Να είστε δυνατοί. Να είσαι δυνατός εσύ που είσαι μοναχικός και μοναχική στην ζωή σου. Μην κλαις, μην μελαγχολείς. Γιατί αυτό κρύβει έναν εγωισμό μέσα στην καρδιά σου. «Γιατί εγώ να μην έχω; Γιατί εμένα να μου φερθεί έτσι η ζωή; Γιατί;…» Αυτό το «εγώ» είναι εγωιστικό. Όχι… Έτσι θέλησε ο Θεός! Δες το ταπεινά και δυνατά. Πάρε δύναμη μέσα στην ψυχή σου. Στάσου όρθιος, στάσου όρθια! Έτσι, και οι πλούσιοι να νοιώσουν πιο πλούσιοι στην καρδιά τους και την αγάπη τους. Εκεί να γίνουν πλούσιοι. Κι όλοι μας να νοιώσουμε μαζί με αυτήν την χαρά της γιορτής… να νοιώσουμε, αδερφοί μου, και λίγη μετάνοια. Εντάξει, θα χαρούμε θα διασκεδάσουμε, θα τραγουδήσουμε, αλλά μέσα στην απέραντη αυτή χαρά των Χριστουγέννων, να νοιώσουμε και λίγη μετάνοια, να λυπηθούμε και λίγο.
Ξέρετε γιατί; Γιατί αυτήν την άγια μέρα υπάρχουν ακόμα δακρυσμένα μάτια στον κόσμο. Υπάρχουν δακρυσμένα μάτια ακόμα στην πολυκατοικία μας στην γειτονιά μας. Υπάρχουν δακρυσμένα μάτια και το ξέρεις. Το ξέρεις απέναντί σου ζει κάποιος που έχει περάσει έναν πόνο. Ξέρεις ότι απέναντί σου ζει κάποιος που έχει μια πολύ δύσκολη γυναίκα, ένα δύσκολο παιδί, που ψάχνει δουλειά. Ξέρεις ότι απέναντί σου μένει κάποιος που… τα ξέρεις αυτά. Υπάρχουν ακόμα δακρυσμένα μάτια. Και σε όλον τον κόσμο! Και να σας πω κάτι; Αν μπορούμε το βράδυ, αν μπορούμε κάποια στιγμή μοναχική — θα τη ζήσουμε όλοι σήμερα — όταν θα πάμε στο δωμάτιο μας να κοιμηθούμε, να ξεκουραστούμε και τελειώσουν όλες οι εντυπώσεις της ημέρας, όλος ο κόπος της ημέρας… (Α! Τώρα τα ακούτε και εσείς που είναι βράδυ. Γιατί, ξέρετε, η εκπομπή αναμεταδίδεται και το βράδυ. Συνήθως την Δευτέρα το βράδυ). Τώρα θα ακούσετε την εκπομπή, θα τελειώσει. Θα κοιμηθείτε κάποια στιγμή. Θα τελειώσει αυτή η μέρα. Θα μείνουμε μόνοι όλοι τελικά. Όλοι είμαστε μόνοι στον κόσμο. Και οι έγγαμοι και οι άγαμοι, και οι πολύτεκνοι. Γιατί, τελικά, καθένας κοιμάται στο κρεβάτι του με τον εαυτό του. Ο εαυτός του είναι και ο Θεός του.
Όταν, λοιπόν, μείνουμε μόνοι, αυτήν την μέρα, αν στάξει ένα δάκρυ από τα μάτια μας τέτοια χαρούμενη μέρα, ένα δάκρυ μετανοίας, νομίζω ο Χριστός θα το πάρει. Αυτό το δάκρυ δεν θα χαθεί. Θα το πάρει και ξέρετε τι θα το κάνει; Αυτήν την όμορφη μέρα και αυτήν την όμορφη νύχτα, θα το κάνει ένα αστέρι!.. Θα το κάνει αστέρι να ζεστάνει την κρύα γη μας και θα λάμπει αυτό το αστέρι στον ουρανό του κόσμου. Γιατί θα είναι δάκρυ αγάπης! Ας προσευχηθούμε απόψε το βράδυ, με μεγάλη χαρά που γεννήθηκε ο Χριστός και με μεγάλη λύπη, γιατί ακόμα δεν χωρέσαμε την γέννηση του Χριστού στην καρδιά μας. Και θα ενώσει ο Χριστός το δικό μας το δάκρυ με τα δικά Του τα παιδικά δάκρυα, τα βρεφικά δάκρυα. Αλλά και τώρα δεν ξέρω αν ο Κύριος, δεν στάζουν δάκρυα από τα μάτια Του. Γιατί, γιατί ακόμα δεν έχει γίνει πραγματικότητα αυτό που λέει: «Δόξα έν υψίστοις Θεώ καί επί γής ειρήνη, έν ανδρώποις ευδοκία». Γεννήθηκε ο Χριστός, δοξάσανε οι Άγγελοι το Θεό, αλλά στη γη μας δεν ήρθε ακόμα η ειρήνη. Ο Κύριος μάς δίνει την ειρήνη. Όσοι Τον θέλουμε, όσοι απλώνουμε το χέρι μας και Τον αγγίζουμε και Τον δεχόμαστε μέσα μας, όσοι κοινωνήσαμε και όσοι θα κοινωνήσουμε αυτές τις μέρες τον Χριστό μας, έχουμε τον Κύριο και την ειρήνη Του μέσα μας. Αλλά δεν έχει απλωθεί αυτή η ειρήνη παντού. Υπάρχουν ακόμα ψυχές που δεν έχουν δεχτεί το Χριστό. Υπάρχουν ακόμα ψυχές που νοιώθουν θλίψη, μοναξιά, κενό, λύπη. Για αυτές τις ψυχές λοιπόν, να στάξει από τα μάτια μας, — τέτοια… ναι, τέτοια χαρμόσυνη μέρα· δεν πειράζει, — όταν είμαστε μόνοι, ένα δάκρυ αγάπης καλοσύνης, ζεστασιάς! Ένα δάκρυ που θα πάει να απαλύνει τον πόνο των άλλων.
