Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги полные txt) 📗

Ni kuris. Mi fuŝe ekpalpis la ŝlosilstangon, sed Urtiko ŝovis min flanken. Li tiris, kaj la pordo malfermiĝis. La kamiono ekmoviĝis, kaj li puŝis min en ĝin. Li devis kuri, kiam ĝi ekturniĝis, sed kaptis la sojlon kaj suprentiris sin per unu levo de tiuj fortegaj brakoj. Ni kune fermis la pordojn sed ne fiksis ilin.

— Ni sukcesis! — li diris triumfe.

— Ni certe sukcesis. Ĉi tiu kamiono iras en la ĝusta direkto por vi, sed mi devas reiri al Perla Pordego, tuj post kiam la persekutado malvigliĝos. Post proksimume unu horo ni pasos tra Predikurbo. Mi forlasos vin tie.

Estis rapida vojaĝo. Mi malsupreniĝis ĉe la unua halto, kaj li premis mian manon.

— Bonŝancon, knabo, — li vokis, kiam la kamiono ekveturis. Mi ne povis deziri al li la samon.

Mi eltiris spesmoneron, dum la kamiono forveturis, kaj mense notis la registran numeron. Tuj post kiam ĝi ne plu videblis, mi min direktis al la lumoj de telefonbudo. Mi sentis min kiel rato, kiam mi premis la butonojn por voki la policon.

Tamen mi vere ne havis elekton. 

Ĉapitro 6

Malkiel la malfeliĉa Urtiko, mi zorge antaŭplanis mian fuĝon. Parto de ĝi estis rafinita misdirektado de mia antaŭa kunulo. Li ne estis vere stulta, tial ne necesos tre longa tempo, por ke li ekkomprenu, kiu denuncis lin. Se li babilus kaj dirus al la polico, ke mi reiris al la belega urbo Perla Pordego — nu, tio estus des pli bona. Mi neniel intencis forlasi Predikurbon, almenaŭ dum sufiĉe longa tempo.

Mi luis mian oficejon pere de agentejo, kaj ĉiuj traktadoj okazis per komputilo. Mi jam vizitis ĝin antaŭ mia vana bankorabo, kaj tiam postlasis provizojn. Ili nun certe utilos. Mi eniru tra la liverpordo de la tute aŭtomata domo — post malŝalto de la alarmoj per kaŝita ŝaltilo, kiun mi prudente estis instalinta tie. Ĝi permesis al mi dek malstreĉajn minutojn por eniri la oficejon. Mi oscedis, dum mi dirkis la seruron, refermis la pordon malantaŭ mi, kaj supreniris tri ŝtuparojn. Preter la malviglaj okuloj de la neaktivaj kameraoj, kaj tra la nevideblaj — kaj nefunkciantaj — subruĝaj faskoj. Mi dirkis la seruron de la oficejo kun ankoraŭ du minutoj restantaj. Mi ŝirmis la fenestrojn, ŝaltis la lumon — kaj iris al la trinkbufedo.

Malvarmega biero neniam gustis pli bone. La unua eĉ ne tuŝis la flankojn de mia gorĝo, kaj ĝi siblis, kiam ĝi ektrafis la stomakon. Mi trinketis la duan, dum mi fortiris la langeton de manĝpako de rostitaj erinapraj ripoj. Tuj kiam la vaporo siblis tra la trueto, mi disŝiris la kovrilon de la ŝvelinta pakaĵo, kaj elprenis ripon longan kiel mia brako. Regalo!

Duŝite, senbarbigite, kaj apogite sur tria biero, mi komencis farti multe pli bone.

— Ek! — mi laŭtis al la terminalo, kaj aliris la komreton. Miaj ordonoj estis simplaj: ĉiuj gazetarkivoj sur la planedo dum la lastaj 50 jaroj, ĉiuj aludoj rilate krimulon nomitan La Kuriero; kontrolu ripetojn ĉirkaŭ la samaj datoj kaj ne redonu la duoblaĵojn. Presu.

Antaŭ ol mi reprenis mian bieron, la unuaj paĝoj elglitis el la faksilo. La unua paĝo estis la plej nova — kaj temis pri afero antaŭ 10 jaroj. Ne tre interesa rakonto el la urbo Dekalogo, sur la alia flanko de la planedo. La polico estis arestinta maljunulon en aĉa drinkejo, kiu asertis, ke li estas La Kuriero. Tamen tio evidentiĝis afero pri mensa kadukeco, kaj la suspektito estis resendita al la pensiulhejmo, el kiu li vagadis. Mi prenis la sekvantan parton.

Iom antaŭ la mateno mi laciĝis kaj dormetis en la aktoŝranko, kiu iĝis lito laŭ ordono. En la griza lumo de la sunleviĝo, helpite de granda nigra kafo, mi finaranĝis la lastan paĝon en la formacion sternitan sur la planko. Rozkolora lumo fluis super ĝi. Mi malŝaltis la lampojn kaj frapetis mian plumon kontraŭ miaj dentoj, dum mi studadis la aranĝon.

Interese. Krimulo, kiu fanfaronas pri siaj krimoj. Kiu postlasas desegneton de la ŝakpeco kuriero, kiam li forkuras kun sia rabaĵo. Simpla desegnaĵo — sufiĉe facile kopiebla. Mi tion faris. Mi tenis ĝin je brakdistanco kaj admiris ĝin.

La unua Kuriero estis trovita en la malplena kaso de aŭtomata alkoholvendejo antaŭ 68 jaroj. Se La Kuriero ekkrimis kiel junulo, kiel mi, li nun estis en siaj 80aj jaroj. Komforta aĝo, se oni konsideras ke la vivdaŭro nun estas pli ol jarcento kaj duono. Sed kio okazis, kiu klarigu lian silenton? Jam pli ol 15 jaroj pasis post lia lasta vizitkarto. Mi nombris la eblojn per miaj fingroj.

Unue, kaj oni nepre devas konsideri tion, fortondiĝis la meĉo de lia vivo. En tiu okazo, mi nenion povas fari, do oni forgesu la aferon.

Due, li eble forlasis la planedon kaj daŭrigis sian krimadon inter la steloj. Se tiel, oni forgesu, kiel ĉe numero unu. Mi bezonas multe pli da orspesoj, kaj sperto, antaŭ ol mi provos mian manon en aliaj mondoj.

Trie, li emeritiĝis por elspezi sian figajnitan trezoron — se tiel, plej bone por li. Aŭ kvare, li ŝanĝis sian krimadon kaj ne plu postlasas sian spuron ĉe ĉiu faro.

Mi sidiĝis kontente kaj trinketis mian kafon. Se temis pri ebloj tri aŭ kvar, mi havis ŝancon malkovri lin. Li certe havis okupitan karieron antaŭ la multjara silento; mi alrigardis la liston admire. Aviadilŝtelo, aŭtoŝtelo, monŝtelo, bankomalplenigo. Kaj multe, multe pli. Ĉiuj krimoj translokis spesojn el la poŝo de iu alia en liajn. Aŭ posedaĵojn, rapide vendeblajn per falsaj legitimaĵoj kontraŭ pliaj spesoj. Kaj li neniam kaptiĝis; tio estis la plej bona parto. Jen la homo, kiu estu mia mentoro, mia instruisto, mia krimuniversitato — kiu iun tagon diplomu min pri fieco kaj akceptu min en la orajn kampojn, kiujn mi tiel deziregis.

Sed kiel mi trovu lin, se la unuiĝintaj policoj de la tuta mondo, dum jardekoj, neniam kapablis eĉ tuŝi lin? Interesa demando.

Tiel interesa, ke mi ne ekvidis facilan solvon. Mi decidis permesi al mia subkonscio pritrakti la problemon dum momento, do mi forpuŝis kelkajn sinapsojn kaj faligis la aferon en mian cerebelon. Ekstere la strato komencis pleniĝi de butikumantoj, kaj mi opiniis tion bona ideo ankaŭ por mi. Ĉiuj provizoj, kiujn mi havis ĉi tie, estis ĉu frostigitaj ĉu pakaĵitaj, kaj post la feĉa manĝaĵo en la malliberejo mi sentis impulson al kraketaĵoj kaj krustaĵoj. Mi malfermis la ŝminkoŝranketon kaj komencis prepari mian publikan eksteraĵon.

Adoltoj ne komprenas — aŭ ne memoras — kiel malĝoja estas adolesko. Ili forgesas, ke tio estas mezetapo al matureco. La simplajn ĝojojn de infanaĝo oni lasis post si; la maturaj ĝojoj de adolteco estas ankoraŭ foraj. Krom sangalfluo al la kapo, kaj aliaj lokoj, kiam pensoj pri la alia sekso enmiksiĝas, troviĝas veraj malfacilaĵoj. La malfeliĉa junulo devas agi kiel adolto — tamen ricevas neniun el la avantaĝoj de tiu alta stato. Mi mem eskapis la tedan tiranecon de junaĝo simple saltante trans ĝin. Kiam mi ne vagadis en la lernejo aŭ mensogadis kun miaj kunuloj, mi iĝis adolto. Ĉar mi estis pli inteligenta ol la plimulto el ili — mi almenaŭ opiniis tiel — el la adoltoj, mi intencis diri, mi nur bezonis aspekti kiel ili.

Unue, mi ŝmiris sulkigilon ĉirkaŭ miajn okulojn kaj sur mian frunton. Tiu senkolora likvaĵo tuj aperigis sulkojn, kaj antaŭenpuŝis la kalendaron je pluraj jaroj. Kelkaj gorĝofaldoj sub mia mentono bone akordis kun la sulkoj, kaj la kroma aldono estis aĉaj lipharetoj. Mi surmetis mian senforman sub-oficistan jakon, kaj eĉ mia patrino ne rekonus min surstrate. Fakte, okazis tiel antaŭ proksimume unu jaro, kaj mi demandis ŝin pri la horo; eĉ tio ne estigis ekrekonan fajreron en ŝiaj bovaj okuloj. Preninte pluvombrelon el la ŝranko, ĉar nepre ne estis pluvonte, mi eliris la oficejon kaj iris al la plej proksima butikhalo.

Indas diri, ke mia subkonscio rapide funkciis tiun tagon, kiel mi konstatis post nelonge. Eĉ post tiuj bieroj, mi soifis; tiu seka restado en la pajlejo ankoraŭ sentiĝis. Tial mi vigle paŝis sub la platenaj arkoj de Ĉe MakPorko kaj marŝis al la servoroboto en la giĉeto. La plasta kapo havis konstantan pentritan rideton, kaj la voĉo estis siropeca kaj alloga.