Naskiĝo de la Rustimuna Ŝtalrato - Harrison Harry (читать книги полные txt) 📗

Mi estis atendanta ion; ŝi ne. Ŝia buŝo ĵus ekmalfermiĝis por kriegi, kiam mi ekkaptis tiun plej karan kolon kaj premis forte ĝuste sub la oreloj. 

Ĉapitro 17

Kun sovaĝa entuziasmo mi disŝiris unu el la littukoj en bendojn kaj ligis tiujn delikatajn pojnojn kaj sveltajn maleolojn. Mi ĵus komencis meti glubendon sur ŝian buŝon, kiam ŝi rekonsciiĝis kaj klopodis krii. La krio elvenis kiel mutigita ĝemeto.

— Ĉu ŝi povas sufiĉe spiri tiel? — demandis La Kuriero.

— Perfekte. Vidu la furiozan rigardon en ŝiaj okuloj kaj la kolerajn leviĝojn de tiu belega brusto. Ŝi spiras tra la naztruoj tute bone. Kaj nun, ĉu vi diros al mi, precize kio okazas?

— Sur la ferdekon, mi petas.

Li atendis, ĝis la pordo fermiĝis malantaŭ ni, antaŭ ol ekparoli, kunfrotante la manojn pro ĝojo.

— Finiĝis niaj zorgoj, mia knabo. Tion mi sciis tuj vidinte la mapon. Du faktoj pri ĉi tiu bela urbo certigas min pri tio. Unu estis la banko, filio de Galaksia Fidobanko, ĉe kiu mi havas konton, iom grandan, kiel vi povis konstati. La dua interesa fakto estas, ke ĉi tie estas kosmohaveno.

Mi cerbumis pri tio dum kelkaj sekundoj, dum mia malvigla menso malrapide kunkalkulis du kaj du. Tiam mia makzelo tiom gape falis, ke mi apenaŭ povis paroli.

— Ĉu vi volas diri, ke… ke ni iros… ekstermonden?

Li kapjesis kaj ridetis larĝe.

— Precize. Ĉi tiu eta mondo iĝis, ni diru, iom tro varma por ni. Estos eĉ pli varme, kiam nia amikino liberiĝos. Sed tiam ni estos forskuintaj la polvon de Paradizeto de niaj botoj, kaj ni estos lumjarojn malproksimaj. Vi ja diris al mi, ke vi volas vojaĝi, ĉu ne?

— Jes ja, kompreneble, sed ĉu ne estas kontroloj, inspektoj, polico kaj tiaj aferoj?

— Estas ja. Sed doganoj kaj migradaj kontroloj estas ĉirkaŭireblaj, se oni scias kiel. Mi scias kiel. Kaj mi ja kontrolis, kiaj ŝipoj ĉeestas, antaŭ ol fari ĉi tiun drastan paŝon. Mi bedaŭras, ke mi ne havis okazon por vin averti, sed mi estis certa, ke viaj grandiozaj refleksoj facile solvos la aferon. Kiam mi foriris de ĉi tie, mi ne sciis, ke hodiaŭ estos la tago por realigi la planon. Mi intencis preni la monon nur por trompi la knabinon, dum mi observis la kosmotrafikon. Sed la sorto ridetas al ni. Kargoŝipo el Kruptio ĉeestas por sin ŝarĝi kaj forveturos en la nokto. Ĉu tio ne estas bonega?

— Mi certas, ke jes. Sed mi estus multe pli certa, se mi scius kial.

— Jim, vian edukadon oni multe neglektis. Mi pensis, ke ĉiu lernejano scias, kiom la kruptianoj estas korupteblaj. Ili malesperigas la kontrolistojn de La Ligo. Neplibonigeblaj. La devizo de Kruptio estas, ke la reguloj ĉiam ŝanceliĝas, kio signifas, proksimume, ke ne ekzistas reguloj fiksaj. Tio estas, ekzistas leĝoj pri ĉio, sed subaĉeto povas tordi iun ajn leĝon. Ili ne estas ĝuste mondo da krimuloj, sed pli ĝuste planedo da torduloj.

— Tio sonas bele, — mi konsentis. — Kion do vi aranĝis?

— Ankoraŭ nenion. Sed mi certegas, ke okazoj prezentiĝos ĉe la kosmohaveno.

— Jes, certe. — Mi sentis nenian entuziasmon. La plano havis ĉiujn markojn de improvizaĵo kaj blinda fido. Sed mi ne havis alian elekton. — Kio pri la knabino?

— Ni lasos mesaĝon por la polico per elektronika poŝto, liverendan post nia forveturo, informante ilin pri la loko, kie eblas trovi ŝin.

— Tiu loko ne povas esti ĉi tie; tro publika. Iom alvale estas aŭtomata boatejo. Mi povus ligi la ŝipon tie, en unu el la eksteraj ligejoj.

— Jen ideala solvo. Se vi donos al mi direktivon, kiel trovi ĝin, mi hastos al la kosmohaveno por ĉion aranĝi. Ĉu ni renkontiĝu tie je 23:00?

— Konsentite.

Mi rigardis, kiel lia impona figuro foriris en la kreskanta mallumo; post tiam mi startigis la motoron kaj faris malrapidan turnon en la kanalo. Estis mallume, kiam mi atingis la boatejon. Sed ĝi estis hele lumigita, kaj la ŝanelo estis bone markita.

La plej multaj boatoj estis ligitaj proksime al la bordo, kio konvenis por mi. Mi prenis la plej eksteran ligejon, tute for de la aliaj, poste iris suben, ŝaltis la lumojn, kaj frontis la venenan rigardon el tiuj belegaj okuloj. Mi ŝlosis la kajutpordon malantaŭ mi, kaj mi sidiĝis sur la liteto fronte al Lizbeta.

— Mi volas paroli kun vi. Se mi forigos la glubendon, ĉu vi promesas, ke vi ne krios? Ni estas tute foraj de la urbo, kaj ĉi tie estas neniu por aŭdi vin ĉiuokaze. Ĉu konsentite?

La malamo restis, dum ŝi malvolonte kapjesis. Mi fortiris la bendon — kaj apenaŭ ekfortiris miajn fingrojn, kiam la perfektaj dentoj ekmordis al mia mano.

— Mi povus mortigi vin, murdi vin, buĉi vin…

— Sufiĉas, — mi diris. — Estas mi, kiu povus fari ĉiujn tiujn aferojn, ne vi. Do fermu la faŭkon.

Ŝi fermis. Eble pro la ekkonscio, kia estis ŝia situacio, en ŝiaj okuloj nun estis pli da timo ol da kolero. Mi ne volis teruri senhelpan knabinon, sed la parolado pri murdo estis ja ŝia ideo. Ŝi pretis aŭskulti.

— Vi ne povas esti komforta. Do kuŝu kviete, dum mi malligas vin.

Ŝi atendis, ĝis ŝiaj pojnoj estis liberaj, kaj tiam ekskrapis per la ungoj al mia vizaĵo, dum mi malligis ŝiajn maleolojn. Mi atendis tion, do ŝi finis denove sternita sur la lito, senspirigite per bato.

— Kondutu racie, — mi diris al ŝi. — Vi povas denove esti ligita kun ŝtopita buŝo same facile. Kaj bonvolu ne forgesi, ke vi mem alportis al vi ĉi tion.

— Vi estas krimulo, ŝtelisto. Atendu, ĝis la polico kaptos vin…

— Kaj vi estas ĉantaĝulo. Ĉu sufiĉas nun la stultaĵoj kaj insultoj? Jen kio okazos. Ni lasos vin en ĉi tiu boato, kaj, kiam ni estos jam for, la polico informiĝos, kie trovi vin. Mi estas certa, ke vi rakontos al ili belan historion. De ĉi tie estas ekspresaj liniotrajnoj, kaj ankaŭ aŭtovojoj. Vi neniam revidos nin. Ankaŭ ili ne. Iom da misdirektado neniam malhelpis.

— Mi soifas.

— Mi alportos al vi ion.

Kompreneble ŝi ekkuris al la pordo, kiam mi turnis al ŝi la dorson, kaj reatencis miajn okulojn, kiam mi fortiris ŝin. Mi povis kompreni ŝiajn sentojn. Mi nur volis, ke ŝi ne estu tia.

La tempo forpasis tre malrapide post tio. Ŝi havis nenion por diri, kion mi volis aŭdi, kaj kompreneble tio validis ankaŭ inverse. Horoj pasis tiel, ĝis la boato ekbalanciĝis, kiam iu paŝis sur ĝin. Mi ĵetis min al la liteto, sed ŝi eligis unu bonan krion, antaŭ ol mi povis silentigi ŝin. La pordoklinko klaketis kaj turniĝis.

— Kiu? — mi vokis, kaŭranta kaj batalpreta.

— Ne fremdulo, tion mi certigas, — diris la konata voĉo. Mi malŝlosis kaj malfermis la pordon kun sento de granda malpeziĝo.

— Ĉu ŝi povas aŭdi min? — li demandis, rigardante la silentan figuron sur la lito.

— Eble. Mi ligu ŝin denove, kaj ni iru sur la ferdekon.

Li iris antaŭ mi, kaj dum mi fermis la pordon, subita ekbrilo lumigis la noktan ĉielon kaj grimpis en brulanta arko al la zenito.

— Bona aŭguro, — diris La Kuriero. — Jen interstelulo. Ĉio estas aranĝita. Kaj tempo esenca, do mi proponas, ke ni ekprenu niajn aĵojn kaj foriru tuj.

— Transporto?

— Luita teraŭto.

— Ĉu spurebla?

— Mi esperas, ke jes. La luredono estas ĉe la liniotrajna stacio. Mi aĉetis biletojn por ni ambaŭ, kion vi ĝojos aŭdi.

— Mi menciis liniotrajnojn al nia amikino en la kajuto.

— Du grandaj mensoj, kiuj funkcias kiel unu. Mi pensas, ke mi sukcesos faligi la biletojn, kie ŝi povos ilin vidi, dum ni pakos.

Ni eniris kaj eliris rapide, kaj mi tre ĝuis la manieron, en kiu la nemisrekoneblaj bluaj liniotrajnaj biletoj falis sur la littukojn dum momento. Falis el lia poŝo, dum ambaŭ manoj estis aliloke okupitaj. Majstre! Dum mi fermis la pordon, mi ne povis rezisti la tenton blovi kison al Lizbeta. Mi ricevis minacan rigardon kaj mutigitan grunton kiel respondon, kiun mi certe meritis. Ŝi ankoraŭ havis kelkajn milojn de nia mono, do ŝi ne plendu.

Post redono de la teraŭto ni veturis ŝvebtrajne ĝis la liniotrajna stacio. Ni atendis, ĝis ni estis solaj kaj neobservataj antaŭ ol daŭrigi nian vojon ĝis la kosmohaveno. Ĝis tiu momento ĉio estis hasto kaj plano, kaj pri la realeco de tio, kion mi faris, mi konsciiĝis nur tiam, kiam mi ekvidis aperanta antaŭ mi la vastan lumigitan flankon de interstelulo.