La Birdotimigilo de Oz - Baum Lyman Frank (книги без регистрации бесплатно полностью txt) 📗

La knabineto plifelicigis audante tion.

"Mi nenie vidas la Orkon," si komentis, cirkau-rigardante. Siaj okuloj ektrafis ion kaj si kriis: "Ho, Kap'tano Vilcjo! Cu ne estas domo tie, livef"

Kap'tano Vilcjo atente rigardante vidis kaban-konstruajon ce unu rando de la arbaro. "spektas tiel, Trot. Ami ne nomus gin vera domo, sed gi ja estas konstruajo. Ani transiru kaj trovu cu gi estas enlogata."

Capitro 5

La Malgranda Oldulo de la Insulo

Kelkaj pasoj venigis ilin al la kabano, kiu estis nur tegmento el brancoj konstruita super kvadrata spaco, kun kelkaj arbobrancoj ligitaj al la flankoj por forteni la venton. La antauo estis tute malferma kaj frontis la maron, kaj dum niaj amikoj proksimigis ili observis vireton kun longa pinta barbo, kiu sidis senmove sur tabureto kaj gapis penseme trans la akvon.

"Malbloku la vojon, bonvolu," li vokis per kolerema voco. "Cu vi ne vidas ke vi obstrukcas mian vidonf"

"Bonan matenon," diris Kap'tano Vilcjo gentile.

"La mateno ne estas bona!" feroce diris la vireto.

"Mi vidis multe pli da matenoj pli bonaj ol ci tiu. Cu lau vi estas bona mateno kiam min genas tioma amaso da uloj kiaj vif"

Troton mirigis audi tiajn vortojn de nekonato kiun ili salutis tute dece, kaj Kap'tano Vilcjo rugigis pro la malgentileco de la vireco. Sed la velisto diris per trankvila voctono:

"Cu vi estas la solulo loganta ci tiun insulon cif"

"Vi misgramatikas," estis la respondo. "Sed ci tiu estas mia propra, ekskluziva insulo, kaj mi dankos ke vi foriru de gi laueble plej baldau."

"Volonte ni farus tion," diris Trot, kaj si kaj Kap'tano Vilcjo forturnis sin kaj marsis al la bordo, por trovi cu iu alia tero estas videbla.

La vireto starigis kaj sekvis ilin, kvankam ambau jam estis tro provokitaj por plu atenti lin.

"Nenio videbla, partnero," raportis Kap'tano Vilcjo, ombrante siajn okulojn per sia mano; "do ni devos resti ci tie kelkatempe, sajnas. Ane estas malbona loko, Trot, tute ne."

"Nu, vi nenion scias pri gi!" interrompis la vireto. "La arboj estas multe tro verdaj kaj la rokoj estas pli duraj ol taugas. Ami trovas la sablon tre eroplena kaj la akvon ace malseka. Ciu venteto kauzas aermovigon kaj la suno brilas dum la tago, kiam oni ne bezonas gin, kaj ekmalaperas guste kiam komencas mallumigi. Se vi restos ci tie vi trovos la insulon tre malkontentiga."

Trot turnis sin por rigardi lin, kaj sia dolca vizago estis serioza kaj scivolplena.

"Mi demandas al mi kiu vi estas," si diris.

"Mi nomigas Pesim," diris li, fiermiene. "Oni nomas min la Observanto."

"Ho. Kion vi observasf" demandis la knabineto.

"Cion kion mi vidas," estis la respondo, pli malagrablatona. Subite Pesim retiris sin, farante krieton de alarmigo, kaj rigardis kelkajn piedspurojn en la sablo. "Ho, ve!" li kriis lamente.

"Kia problemo nunf" demandis Kap'tano Vilcjo. "lu enpusis la teron! Cu vi ne vidasf"

"Ne sufice enpuse por difekti ion," diris Trot, ekzamenante la piedspurojn.

"Cio malgusta difektas," insistis la viro. "Se la tero estus enpusita kilometron, estus granda katastrofo, cu nef"

"Mi supozas ke jes," agnoskis la knabineto.

"Nu, ci tie gi estas enpusita plenan centimetron! Tio estas centono de metro, plena centmilono de kilometro. Do gi estas centmilono da katastrofo! — Ho ve! Estas terure!" diris Pesim per plorkria voco.

"Penu forgesi la aferon, sinjoro," konsilis Kap'tano Vilcjo, konsole. "Komencas pluvi. Ani eniru vian kabanon por resti sekaj."

"Pluvas! Cu vere pluvasf" demandis Pesim, komencante plori.

"Jes," respondis Kap'tano Vilcjo, dum la gutoj komencis fali, "kaj mi ne vidas rimedon por haltigi tion, ec kvankam mi mem estas sperta observanto."

"Ne; mi timas ke ni ne povas haltigi gin," diris la viro. "Cu vi estas multe okupata guste nunf"

"Ne post kiam mi reiros al la kabano," respondis la velisto.

"Do bonvolu komplezi min," petegis Pesim, pasante vigle malantau ili, car ili rapide marsadis al la kabano.

"Dependas de kia komplezo," diris Kap'tano Vilcjo.

"Bonvolu porti mian ombrelon al la marbordo kaj teni gin super la povraj fisoj gis cesos pluvi. Ami timas ke ili malsekigos," diris Pesim.

Trot ridis, sed Kap'tano Vilcjo kredis ke la vireto mokas lin do li sulkis sian frunton je Pesim tiumaniere ke estis evidente ke li koleras.

Ili atingis la kabanon antau ol farigi tre malsekaj, kvankam la pluvo nun faladis en formo de grandaj gutoj. La tegmento de la kabano protektis ilin kaj dum ili staris rigardante la pluvadon io enzumis kaj cirkladis cirkau la kapon de Pesim. Tuj la Observanto komencis forbati gin per siaj manoj, kriante:

"Burdo! Burdo! La plej stranga burdo kian iam mi vidis!"

Kap'tano Vilcjo kaj Trot ambau rigardis gin kaj la knabineto surprizite diris:

"Jadi! Estas eta Orketo!"

"Tio gi estas, tute certe," kriis Kap'tano Vilcjo.

Efektive gi ne estis multe pli granda ol granda burdo, kaj kiam gi flugis al Trot si permesis ke gi haltu sur sia sultro.

"Jes, ja estas mi," diris tre malgranda voco en sian orelon; "tamen malgrau tio, mi estas en ega embaraso."

"Kio, cu vi do estas nia Orkof" demandis la knabino, miroplene.

"Ne, mi estas mia Orko. Sed mi estas la sola Orko kiun vi konas," respondis la uleto.

"Kio okazis al vif" demandis la velisto, metante sian kapon apud la sultron de Trot por pli bone audi la respondon. Ankau Pesim apudmetis sian kapon, kaj la Orko diris:

"Memoru ke kiam mi foriris de vi mi komencis flugi trans la arbojn, kaj tuj kiam mi atingis ci tiun flankon de la arbaro mi vidis arbuston kovritan de la plej bongustegaspektaj fruktoj kiajn vi povus imagi. La fruktoj estis proksimume grosgrandaj kaj estis bele lavendokoloraj. Do mi alflugis kaj plukis beron per mia beko kaj mangis gin. Tuj mi komencis malgrandigi. Ami povis senti min srumpi, eble forsrumpi, kaj tio ege timigis min, do mi flugis sur la teron por pripensi kio okazas. Apost kelkaj sekundoj mi atingis la dimension kiun vi nun vidas; sed tia mi restis, mi farigis ne pli malgranda, estas vere, sed ankau ne pli granda. Certe estas terura aflikto! Kiam mi ne plu estis tiom konfuzita pro la soko, mi komencis serci vin. Ane estas facile trovi vojon kiam oni estas tiel malgranda, sed bonfortune mi vidis vin ci tie en ci tiu kabano kaj tuj venis al vi."

Kap'tano Vilcjo kaj Trot multege miris pro tiu historio kaj sentis malfelicon por la povra Orko, sed la vireto Pesim sajne opiniis gin bona serco. Li komencis ridi kiam li audis la historion kaj ridis gis preskausufokigo, post tio li kusigis sur la teron kaj ruligis kaj denove ridadis, dum larmoj de amuzigo fluis sur liaj sulkoplenaj vangoj.

"Ho ve! Ho ve!" li fine anhelis, sidigante kaj visante siajn okulojn. "Estas troe! Estas preskau tro gajige!"

"Mi trovas nenion amuzan," komentis Trot indigne.

"Vi trovus se vi havus samajn spertojn kiel mi," diris Pesim, starigante kaj iom post iom rehavante sian solenan malkontentan mienon. "Tutsamo okazis al mi."

"Ho, cuf Kaj kiel vi do trovigis sur ci tiu insulof" demandis la knabino.

"Mi ne trovigis; la najbaroj alvenigis min," respondis la vireto, sulkante sian frunton pro la memoro. "Ili diris ke mi estas kverelema kaj kulpigema kaj ili akuzis min car mi diris al ili cion misan au ciam malgustan, kaj car mi diris al ili kia cio devus esti. Do ili venigis min ci tien kaj lasis min tute sola, dirante ke se mi kverelos kun mi mem, neniu alia farigos malfelica. Absurde, cu ne?”

"Sajnas al mi," diris Kap'tano Vilcjo, "ke tiuj najbaroj guste agis."

"Nu," pludiris Pesim, "trovinte min Rego de ci tiu insulo mi devis vivi per la fruktoj, kaj mi trovis multajn fruktojn kreskantajn ci tie kiujn antaue mi neniam vidis. Ami gustumis plurajn kaj trovis ilin bongustaj kaj nutraj. Sed unu tagon mi mangis lavendan beron — same kiel la Orko — kaj tuj mi farigis tiel malgranda ke mi estis apenau kvin centimetrojn alta. La kondico estis tre malagrabla kaj, samkiel la Orko, mi multe ektimis. Ami ne povis facile marsi, nek multe marsi, car ciu terbulo antau mi aspektis monto, ciu folio de herbo arbo kaj ciu sablero rokego. Aplurajn tagojn mi cirkaustumbladis plene de timo. Foje arbobufo preskau glutis min, kaj kiam mi kuris el sub la protektantaj arbustoj la mevoj kaj kormoranoj alflugis por beki min. Fine mi decidis mangi plian beron kaj tute nuligi, car la vivo, por ulo tiel malgranda kiel mi tiam, farigis teda kosmaro.