La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗

Capitro VI

La Malkuraga Leono

Ankorau Doroteo kaj siaj akompanantoj marsis tra la densa arbaro. La vojo ankorau estis pavimita per ?avaj brikoj, sed ili estis multe kovritaj de sekaj brancoj kaj mortaj folioj de la arboj, kaj la marsado tute ne estis facila. Malmultaj birdoj estis en tiu parto de la arbaro, car birdoj amas la nekovritan terenon kie estas multa sunlumo; sed fojfoje audigis malaltatona mugo de iu sovaga besto kasiginta nter la arboj. Tiuj sonoj rapidbatigis la koron de la knabineto, car si ne sciis ilian kauzon; sed Toto sciis, kaj li marsis proksime al la ?anko de Doroteo kaj ec ne bojis responde.

“Kiom longe dauros, ”la infano demandis al la Stana Lignohakisto, “gis ni estos ekster la arbaro? ”

“Mi ne scias, ”estis la respondo, “car mi neniam estis en la Smeralda Urbo. Sed mia patro iris tien iam, kiam mi estis knabo, kaj li diris ke la vojo estas longa tra dangera tereno, kvankam proksime al la urbo kie Oz logas la lando estas bela. Sed mi ne timas dum mi havas mian oleujon, kaj nenio povas damagi la Birdotimigilon, kaj sur via frunto estas la marko de la kiso de la bona Sorcistino, kaj tio protektos vin. ”

“Sed Toto! ”diris la knabino malkviete; “kio protektos lin? ”

“Ni mem devos protekti lin, se estos dangero por li, ” respondis la Stana Lignohakisto. Tuj kiam li parolis, audigis terura mugo el la arbaro, kaj la postan momenton granda Leono saltis sur la vojon. Per unu piedbato li jetis la Birdotimigilon cirkauturnigantan gis la rando de la vojo, kaj post tio l frapegis la Stanan Lignohakiston per siaj akraj ungoj. Sed, surprize al si, li ne damagis la stanon, kvankam la Hakisto falis sur la vojon kaj kusis senmove. Malgranda Toto, car nun estis videbla malamiko, kuris bojante al la Leono, kaj la granda besto malfermis sian buson por mordi la hundon. Doroteo, timante ke

Toto mortos, kaj sen atento al dangero, kuris antauen kaj frapis la nazon de la Leono kiel eble plej forte, dum s kriis:

“Vi ne audacu mordi Toton! Vi devus honti, granda besto kia vi, mordi povran malgrandan hundon! ”

“Mi ne mordis lin, ”diris la Leono, per sia piedo frotante la parton de la nazo kiun frapis Doroteo.

“Ne, sed vi provis, ”si respondis kolere. “Vi estas nur granda malkuragulo! ”

“Mi scias, ”diris la Leono, klinante la kapon pro honto. “Mi de ciam scias. Sed kiel mi povas ne esti malkuraga”

“Nu mi certe ne scias. Kaj vi batis pajloplenan homon, la povran Birdotimigilon! ”

“Cu li estas plenigita per pajlo? ”demandis la Leono surprizite, dum li rigardis sin levi la Birdotimigilon kaj restarigi lin sur liaj piedoj kaj regustigi lian formon.

“Kompreneble li estas plena de pajlo, ”respondis Doroteo, kiu ankorau koleris. “ Tial li renversigis tiom facile, ”komentis la Leono.

“Min mirigis vidi lin cirkauturnigi tiel. Cu ankau la alia estas pajloplena? ”

“Ne, ”diris Doroteo, “li konsistas el stano. ”Kaj si helpis la Hakiston restarigi.

“Tial li preskau malakrigis miajn ungojn, ”diris la Leono. “Kiam ili komencis grati la stanon mi sentis malvarmon suben kuri lau mia dorso. Kiu estas tiu malgranda besto kiun vi tiom amas? ”malgranda besto kiun vi tiom amas? ”

“Li estas mia hundo, Toto, ”respondis Doroteo.

“Cu li konsistas el stano au estas plena de pajlo? ” demandis la Leono.

“Nek stano nek pajlo. Li estas —estas —viandohundo. ” Ho! Li estas kurioza besto, kaj aspektas ege malgranda, kiam mi nun rigardas lin. Neniu alia volus mordi tian etulon, nur malkuraga mi, ”pludiris la Leono malgaje.

“Kio malkuragigis vin? ”demandis Doroteo, miroplene rigardante la grandan beston, car l estis granda kiel malgranda cevalo.

“Estas mistero, ”respondis la Leono.

“Mi supozas ke mi naskigis tia. Ciuj aliaj bestoj en la arbaro kompreneble supozas ke mi estas kuraga, car cie oni kredas ke la Leono estas la Rego de Bestoj. Mi trovis ke se mi mugas tre laute, ciu vivanto estas timigata kaj forkuras de mi. Kiam ajn mi renkontis homon mi multe timis; sed mi nur mugegis je li, kaj li ciam forkuris kiel eble plej rapide. Se la elefantoj kaj la tigroj kaj la ursoj decidus batali kontrau min, mi mem forkurus —tiom malkuraga mi estas; sed tuj kiam ili audas min mugegi ili ciuj penas foriri de mi, kaj kompreneble mi akceptas tion. ”

“Sed tio estas malgusta. La Rego de Bestoj ne estu malkuraga, ”diris la Birdotimigilo.

“Mi scias tion, ”respondis la Leono, visante larmon de sia okulo per la pinto de sia vosto. “Tio multege malgojigas min, kaj tre malfelicigas mian vivon. Sed kiam ajn estas dangero, mia koro komencas rapide bati. ”

“Eble vi suferas pro kormalsano, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Eble, ”diris la Leono.

“Se tiel, ”pludiris la Stana Lignohakisto, “goju, car tio pruvas ke vi havas koron. Rilate al mi, mi ne havas koron, do mi ne povas suferi pro kormalsano. ”

“Eble, ”diris la Leono penseme, “se mi ne havus koron al mi ne mankus kurago. ”

“Cu vi havas cerbon? ”demandis la Birdotimigilo.

“Mi supozas ke jes. Mi neniam rigardis en mian kapon por informigi, ”respondis la Leono.

“Mi iras al la Granda Oz por peti lin doni al mi cerbon, ”komentis la Birdotimigilo, “car mia kapo estas plena de pajlo. ”

“Kaj mi iras por peti lin doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Kaj mi iras por peti lin resendi Toton kaj min al Kansas, ”aldonis Doroteo.

“Cu vi kredas ke Oz povus doni al mi kuragon? ” demandis la Malkuraga Leono.

“Egalfacile kiel doni al mi cerbon, ”diris la Birdotimigilo.

“Au doni al mi koron, ”diris la Stana Lignohakisto.

“Au resendi min al Kansas, ”diris Doroteo.

“Do, se vi konsentos, mi akompanos vin, ”diris la Leono, “car mia vivo estas netolerebla sen iom da kurago. ”

“Vi estos tre bonvena, ”respondis Doroteo, “car vi helpos forteni la aliajn sovagajn bestojn. Sajnas al mi ke ili nepre estas pli malkuragaj ol vi se ili lasas vin tiom facile timigi ilin. ”

“Efektive tiel estas, ”diris la Leono; “sed tio ne plikuragigas min, kaj dum mi scios ke mi estas malkuraga mi restos malfelica. ” Do denove la malgranda grupo rekomencis sian marsadon, la Leono marsis elegante apud Doroteo. Toto ne aprobis la novan kamaradon, unue, car li ne povis forgesi ke li estis preskau mangita per la grandaj makzeloj de la Leono; sed post iom da tempo li plitrankviligis, kaj baldau Toto kaj la Malkuraga Leono farigis bonaj amikoj. Dum la cetero de tiu tago okazis neniu alia aventuro kiu genis la pacon de la marsado. Estas vere ke, unufoje, la Stana Lignohakisto pasis sur skarabon kiu rampadis lau la vojo, kaj mortigis la povran besteton. Tio multe multe malfelicigis la Stanan Lignohakiston, car li ciam zorgoplene evitis damagi un ajn vivanton; kaj dum l marsis li ploris plurajn larmojn pro malgojo kaj bedauro. Tiuj larmoj ?uis malrapide sur lia vizago kaj trans la carnirojn de lia makzelo, kaj tie ili rustigis. Kiam Doroteo post nelonge demandis ion al li, la Stana Lignohakisto ne povis malfermi la buson, car liaj makzeloj estis rigidaj pro rusto. Li multe ektimis pro tio kaj gestis al Doroteo ke si helpu lin, sed si ne povis kompreni. La Leono ankau estis perpleksa pro nescio pri kio okazis. Sed la Birdotimigilo prenis la oleujon el la korbo de Doroteo kaj oleis la makzelojn de la Stana Lignohakisto, kaj post kelkaj momentoj li parolis same kiel antaue. Mi lernu per tio, ”diris li, “nepre rigardi kien mi pasas. Car se mi mortigus alian insekton au skarabon mi nepre denove plorus, kaj plorado rustigas miajn makzelojn tiel ke mi ne povas paroli. ”

Post tio li zorge marsadis rigardante konstante la vojon, kaj kiam li vidis etan formikon laboradi sur la vojo li superpasis por ne damagi gin. La Stana Lignohakisto bone sciis ke li ne havas koron, kaj tial li tre zorgis neniam esti kruela au malafabla kontrau io ajn.

“Vi, kiuj estas homoj kun koroj, ”li diris, “havas gvidilon, kaj tial ne necesas agi maljuste; sed mi ne havas koron, do mi devas esti tre zorgema. Kiam Oz donos al mi koron, kompreneble mi ne bezonos tiom zorgi. ”