Winnie ille Pu - Milne Alan Alexander (книга жизни txt) 📗

Porcellus in domo magnifica media in fago habitabat, fagus media in silva erat et Porcellus media in domo vivebat. Apud domum tabula quaedam fracta erat, ita inscripta: 'TRANSITUS VE'. Cum Christophorus Robinus Porcellum rogavit, quid hoc significaret, iste dixit, id nomen avi esse et per longum tempus in familia fuisse. Negavit Christophorus Robinus aliquem 'Transitus Ve' vocari posse, sed Porcellus in sententia perseveravit, quia scilicet avus suus ita vocabatur et erat 'Transitus Vehi' breviter complexus, quod erat 'Transitus Vehilius' breviter complexus. Avo duo nomina fuerant ne uno amisso innominatus eveniret — Transitus post patrem et Vehilius post Transitum.

'Etiam mihi, dixit neglectim Christophorus Robinus, 'duo sunt nomina.

'Ecce tibi, quod demonstrandum erat, dixit Porcellus.

Die quodam hiberno sereno, cum Porcellus nivem ante domum deverreret, casu suspiciens Winnie ille Pum adspexit. Pu in orbe termini circumfluentis reciproco gressu ibat alia mente agitans, et cum Porcellus eum vocavit, non desiit ambulare.

'Heu! dixit Porcellus. 'Quid tu istic?

'Venor, dixit Pu.

'Venaris quid?

'Aliqnid vestigiis sector, dixit Winnie ille Pu mystice.

'Sectaris quid? dixit Porcellus appropinquans.

'Interrogo ipse me. Ipse me interrogo: quid?

'Quid existimas te tibi responsurum esse?

'Me exspectare oportet, donec animal assecutus ero, dixit Winnie ille Pu. 'Nunc age, vide! Digito terram ante se monstravit. 'Quid hic vides?

'Vestigia, dixit Porcellus. 'Vestigia ungularum, Vagitum brevem excitatumque emisit. 'O Pu! Credis ea vusillum significare?

'Significare possunt, dixit Pu. 'Modo significant, modo autem minime. De vestigiis semper dubitandum est.

His paucis verbis vestigia persequi pergebat et Porcellus uno aut duobus punctis temporis interpositis eum propere insecutus est. Winnie ille Pu enim repente constiterat et confuso quoddam modo supra vestigia inclinatus erat.

'Quid est rei? rogavit Porcellus.

'Valde mirificum est, dixit ursus. 'Nunc animalia duo esse apparent! Istud — quodcumque fuit — alterum quodcumque fuit assecutum est et ambo nunc una procedunt. Veni mecum Porcelle, quia fieri potest ut animalia hostilia sint!

Porcellus auriculum lepide adscalpens dixit se usque ad diem Veneris vacare et libentissime se esse comitem, si profecto vusillus esset.

'Vis dicere, si duo vusilli essent, dixit Pu; et Porcellus dixit, se utique usque diem Veneris otio frui posse. Ideo ambo in viam se dederunt.

Erat illuc nemus parvulum laricum et evidenter vusilli, si vusilli fuerunt, gyros circum nemus duxerant. Itaque nemus orbe circumscribentes Pu et Porcellus eos secuti sunt. Porcellus tempus ducebat Puo quid avus suus TRANSITUS VE fecisset ad rigorem post insectationem levandum, et quomodo avus TRANSITUS VE supremis suis in annis ex angustia respirationis laboravisset atque alia magni momenti argumenta narrans; Pu autem scire cupivit quid 'avus' esset et si forsitan nunc geminos avos sequerentur et si alterutrum domum ferre posset ac sibi habere et quid Christophorus Robinus dicturus esset. Vestigia autem ante eos nunquam intermittebant.

Repente Winnie ille Pu constitit et digito aliquid ante se monstravit:

'Heu, adspice!

'Quid? dixit Porcellus subsultans. Deinde, ne se timefactum monstraret, bis aut ter exercitii instar subsultavit.

'Vestigia! dixit Pu. 'Animal tertium se aliis duobus coniunxit!

'Pu, exclamavit Porcellus, 'credis hoc insuper unum vusillum significare?

'Minime, dixit Pu, 'quia diversa reliquit vestigia. Sunt aut duo vusilli et unus, ut videtur, visillus, aut duo visilli et unus, ut patet, vusillus. Pergamus sequi!

Itaque pergebant, subtimentes ne animalia ante se animum hostilem haberent.

Porcellus vehementer cupivit avum suum 'Transitum Vem' non alibi, sed praesentem esse et Pu mente fingebat quomodo exsultaret gaudio, si in Christophorum Robinum repente at fortuito incideret, sed solum quia Christophorum Robinum tantopere diligebat. Postea autem ex improviso Winnie ille Pu iterum constitit et nasi primoris acumen refrigerans lambit, quia plus caloris et timoris sensit quam unquam alias. Quattuor animalia ante se erant!

'Videsne Porcelle? Adspice vestigia eorum! Tres, evidenter vusilli et unus, evidenter visillus. Alius etiam vusillus se iisdem conjunxit!

Sane ita apparebat. Aderant vestigia, modo inter se occursantia, modo intermixta, sed distincte huc et illuc quattuor paria ungularum concurrentium.

'Puto, dixit Porcellus, etiam nasi primoris acumen lingens, quod ei parum solacii adferre videbatur, 'puto mihi alicuius negotii in mentem venisse. Mihi alicuius negotii in mentem incidit, cuius heri oblitus eram, et quod cras perfici nequit. Itaque existimo mihi revertendum esse et illud statim perficere.

'Post meridiem faciemus et ego te comitabor, dixit Pu.

'Non est negotium pomeridianum, dixit cito Porcellus. 'Est negotium peculiare antemeridianum quod non nisi mane perfici potest, inter horas — quota, quaeso, hora est?

'Circiter meridiem, dixit Winnie ille Pu, solem contemplans.

'Inter, inquam, duodecimam horam ac meridiem et quinque. Itaque, reapse, Pu vetule et carissime, habe me excusatum — Quid est?

Pu oculos in coelum vertit, deinde sibilo iterum audito oculis sursum intentis ramos magnae quaercus scrutatus est et amicum suum quendam conspexit.

'Est Christophorus Robinus, dixit.

'Tum vero omne tibi bene evenit, dixit Porcellus. 'Cum eo tutus eris. Vale! et gaudens periculum effugere, citato cursu, quam velocissime poterat domum iit.

Christophorus Robinus lente de arbore descendit.

'Ursule stultule vetule, dixit, 'quid fecisti? Primum solus bis circuitum totius luculi fecisti, deinde Porcellus te secutus est et coniunctim circuitum fecistis, deinde autem quarta vice. .

'Mane paulisper, dixit, ungulam elevans Winnie ille Pu.

Consedit et quam cogitabundissime potuit, meditatus est. Deinde solea vestigium ingressus est. . deinde naso bis perfricato sese erexit.

'Ita est, dixit Winnie ille Pu.

'Nunc demum intellego, dixit Winnie ille Pu. 'Stultus et delusus fui, dixit, 'et ursus sine ullo cerebro sum.

'Optimus ursus mundi es, dixit consolabunde Christophorus Robinus.

'Serion' dicis tu? dixit Pu in spem sublatus et iam vultu renidens. 'Utcumque tamen, dixit, 'hora fere prandii est.

Itaque pransuri domum ierunt.