La Mikscifona Knabino de Oz - Baum Lyman Frank (книги бесплатно txt) 📗

Capitro 26. La trompema rivero

La sekvan matenon ili pusis la ?oson en la akvon kaj ciuj sur ?osigis.

La Kvelula viro devis ?rme teni la stipan boaton dum ili surlokigis, kaj la ?uo de la rivero estis tiel forta ke gi preskau tiregis la ?oson el liaj manoj.

Tuj kiam ili ciuj sidis sur la stipoj li lasis gin kaj gi for ?osis kaj la aventurantoj komencis sian vojagon cele la Palpbruman Landon.

La dometo de la Kveluloj estis ne plu videbla preskau antau ol ili ?nis krii siajn adiauojn, kaj la Birdotimigilo diris per kontenta voco:“Ni ne bezonos multan tempon por atingi la Palpbruman Landon, cimaniere.”

Ili jam ?osis plurajn kilometrojn lau la ?uo kaj guadis sian vojagon, sed subite la ?oso ekmalrapidigis, ekhaltis, kaj komencis reveturi lau la direkto el kiu gi venis.

“Nu, kio okazas?”demandis Doroteo, miroplene;sed ili ciuj same perpleksis kiel si kaj unue neniu povis respondi tiun demandon. Tamen baldau ili ekkonsciis la veron: ke la ?uo de la rivero sin retroigis kaj la akvo nun ?uas kontrauadirekte —cele la montojn.

Ili komencis rekoni la scenojn kiujn ili jam antaue pasis, kaj post nelonge ili revidis la dometon de la Kveluloj. La viro staradis sur la riverbordo kaj kriis al ili:

“Saluton. Mi gojas revidi vin. Mi forgesis diri al vi ke la rivero sangas sian direkton fojfoje. Kelkfoje gi ?uas unudirekten kaj alifoje alidirekten.”

Ili ne havis su ?can tempon por respondi al li, car la ?oso portigis preter la domon kaj longdistance ali ?anken de gi.

“Ni iras precize kien ni ne volas iri,”diris Doroteo, “kaj mi supozas ke ni ne povas esperi pli ol atingi la teron antau ol pluportigi.”

Sed ili ne povis atingi la teron. Al ili mankis remiloj, kaj ec stango per kiu ili povus gvidi la ?oson. La stipoj portantaj ilin ?osadis en la mezo de la ?uo kaj ?rme tenigis en tiu pozicio per la forta ?uo.

Do ili sidis kviete kaj atendis kaj, ec dum ili demandis al si kion fari, la ?oso malrapidigis, ekhaltis, kaj komencis ?osi alidirekten —lau la direkto kiun gi unue iris. Post nelonge ili repasis la Kvelulan domon kaj la viro plu staradis sur la bordo. Li kriis al ili:

“Saluton!Mi gojas revidi vin. Mi anticipas ke mi revidos vin tre ofte, dum vi pasos, krom se eble vi nagos al la tero.”

Sed ili jam postlasis lin kaj iras denove cele la Palpbruman Landon.

“Vere estas misfortune,”diris Ojo per senespera voco. “La Trompema Rivero konstante sangigas, sajne, kaj nun ni devos ?osadi tien kaj reen, se ni ne sukcesos iel alterigi.”

“Cu vi scipovas nagi?”demandis Doroteo.

“Ne;mi estas Ojo la Misfortuna.”

“Nek mi. Toto scipovas iomete nagi, sed tio ne helpos nin alterigi.”

“Mi ne scias cu au ne mi scipovas nagi,”komentis

Cifoneroj;“sed se mi provus mi certe ruinigus miajn belajn cifonojn.”

“Mia pajlo plenigus per la akvo kaj mi subakvigus,”diris la Birdotimigilo.

Do ili ne povis elpensi manieron eskapi sian dilemon kaj pro senhelpeco ili nur sidis kviete. Ojo, kiu estis sur la antauo de la ?oso, transrigardis en la akvon kaj kredis vidi kelkajn grandajn ?sojn nagadi. Li trovis ne ?ksitan ?najon de la sekigosnuro kiu kuntenis la stipojn, kaj preninte oran najlon el sia poso li ?eksis gin tiel formante hokon, kaj ligis gin al la ?najo de la snuro. Surmetinte iom da pano kiun li rompis de sia bulko, li faligis la snuron en la akvon kaj preskau tuj gin kaptis granda ?so.

Ili sciis ke gi estas granda ?so, car gi tiel forte tiris la snuron ke gi antauentiris la ?oson ec pli rapide ol gin antaue portis la ?uo de la rivero. La ?so multe timis, kaj gi forte nagis. Car la alia ?najo de la sekigosnuro estis ligita cirkau la stipojn li ne povis detiri gin, kaj car li avide glutis la oran hokon per sia unua mordo li ankau ne povis liberigi de tio.

Kiam ili atingis la lokon kie la ?uo antaue sangigis, la ?so plu nagadis antauen pro sia sovaga klopodo eskapi. La ?oso malrapidigis, sed gi ne ekhaltis, car la ?so neebligis tion. Gi plu movigadis lau la sama direkto kiel gis tiam.

Kiam la ?uo sangis sian direkton kaj ekrapidis retren gi ne sukcesis kunporti la ?oson. Malrapide, centimetron post centimetro, ili plu ?osis, kaj la ?so tiris kaj tiris kaj pluirigis ilin.

“Mi esperas ke li ne cedos,”diris Ojo maltrankvile. “Se la ?so povos elteni gis la ?uo resangos sin, cio estos bona.”

La ?so ne cedis, sed brave tiris la ?oson gis ?ne la akvo en la rivero resangis sian direkton kaj ?osigis ilin lau ilia volo. Sed nun la kaptita ?son trovis sian forton febliganta.

Sercante rifugejon, gi komencis tiri la ?oson al la bordo.

Car ili ne volis albordigi en tiu loko la knabo trancis la snuron per sia postrancilo kaj liberigis la ?son, nur gustatempe por ke la ?oso ne surbordigu.

Kiam la sekvan fojon la rivero retrigis sin la Birdotimigilo sukcesis ekpreni brancon de arbo pendantan super la akvo kaj ili ciuj helpis lin ?rme teni gin kaj neebligi ke la ?oso pli retrenportigu. Dum ili atendis tie, Ojo vidis longan rompitan brancon kusantan sur la bordo, do li saltis sur la bordon kaj prenis gin. Kiam li detiris la ?ankobrancetojn li kredis ke li povos uzi la brancon kiel stangon, por gvidi la ?oson se urgos.

Ili ?rme tenis la arbon gis ili trovis ke la akvo ?uas gustadirekten, kaj tiam ili lasis gin kaj permesis ke la ?oso rekomencu veturi. Malgrau tiuj pauzoj ili efektive bone progresadis cele la Palpbruman Landon kaj trovinte metodon konkeri la kontraueman ?uon iliaj spiritoj multe plimalpezigis. Ili ne povis vidi multon de la lando tra kiu ili pasas, pro la altaj bordoj, kaj ili ne renkontis aliajn boatojn au ?osajojn sur la surfaco de la rivero.

Denove la trompema rivero inversigis sian ?uon, sed cifoje la Birdotimigilo estis avertita kaj uzis la stangon por pusi la ?oson cele grandan rokon kusantan en la akvo. Li kredis ke la roko neebligos ilian retro ?osadon lau la ?uo, kaj tiel estis. Ili krocis sin al tiu ankrajo gis la akvo rekomencis ?ui gustadirekten, kaj tiam ili permesis ke la ?osu plu ?osu.

Flosinte cirkau kurbigon ili vidis antau si altan akvan deklivon kiu etendis sin trans la tutan riveron, kaj cele tion ili estis nerezisteble portataj. Car ne eblis haltigi la ?osadon de la ?oso ili ?rme krocis sin al la stipoj kaj lasis la riveron pluportadi ilin. Rapide la ?oso grimpis la akvan deklivon kaj glitis lau la alia ?anko, plongigante sian randon profunde en la akvon kaj plene malsekigante ilin per akveroj.

Same kiel antaue la ?oso regustigis sin kaj plu ?osis, kaj Doroteo kaj Ojo ridis pro la malsekigo;sed Cifoneroj estis multe cagrenita kaj la Birdotimigilo elprenis sian postukon kaj visis la akvon de la cifonoj de la Mikscifona Knabino laueble. La suno baldau sekigis sin kaj la koloroj de siaj cifonoj montrigis bonaj, car ili ne kunmiksigis nek fadis.

Pasinte la muron da akvo la ?uo ne sangigis nek plu retro ?uis, gi plu tiris ilin senhalte antauen. La bordoj de la rivero ankau malaltigis, tiel ke ili denove povis vidi la pejzagon, kaj baldau ili trovis ?avajn ranunkolojn kaj leontodojn kreskantajn inter la herboj, pro kio ili sciis ke ili jam atingis la Palpbruman landon.

“Eble ni devus alterigi,”Doroteo diris al la Birdotimigilo.

“Baldau,”li respondis. “La kastelo de la Stana Lignohakisto estas en la suda parto de la Palpbruma Lando, do gi devas esti ne tre malproksime de ci tie.”

Timante ke ili eble tro foren drivus, Doroteo kaj Ojo nun starigis kaj levis la Birdotimigilon en siaj brakoj, laueble plej alten, por ke li povu facile vidi la pejzagon. Dum kelka tempo li rekonis nenion vidatan, sed ?ne li kriis:

“Jen gi!Jen gi!”

“Kio?”demandis Doroteo.

“La stana kastelo de la Stana Lignohakisto. Mi povas vidi giajn turetojn brili en la sunlumo. Gi estas tre for, sed estos plej bone ke ni alterigu tuj.”

Ili malsuprenigis lin kaj komencis impeti la ?oson al la bordo per la stango. Gi tre bone obeis, car la ?uo estis nun pli pigra, kaj baldau ili atingis la bordon kaj sendangere surterigis.