La Smeralda Urbo de Oz - Baum Lyman Frank (первая книга txt) 📗

La Stana Lignohakisto akceptis la grupon de Princino

Doroteo tre gracie kaj amikeme, tamen la knabineto decidis ke nepre io genas sian malnovan amikon, car li ne estas gaja kiel kutime.

Sed unue si diris nenion pri tio, car Onklo Henriko kaj Onklino Em preskau bobelis pro admirado pri la bela stana kastelo kaj gia polurita stana posedanto. Do sia suspekto ke io malplaca okazis estis dum kelka tempo forgesita.

“Kie estas la Birdotimigilo? ”si demandis, kiam ili ciuj estis kondukitaj en la grandan stanan salonon de la kastelo, kaj la Segcevalo estis kondukita al la stana stalaro malantaue.

“Nu, nia malnova amiko jus translogigis en sian novan domegon, ”klarigis la Stana Lignohakisto. “Necesis longa tempo por konstrui gin, kvankam miaj Palpbrumoj kaj multaj aliaj personoj el ciuj partoj de la lando okupadis sin prilaborante gin. Fine, tamen, gi estas kompleta, kaj la Birdotimigilo ekokupis sian novan domon antau nur du tagoj. ”

“Mi ne audis ke li volas propran hejmon, ”diris Doroteo. “Kial li ne logas kun Ozma en la Smeralda Urbo? Li faris tion gis nun, sciu, kaj mi supozis ke li estas felica tie. ”

“Sajnas, ”diris la Stana Lignohakisto, “ke nia kara Birdotimigilo ne povas kontenti pri logado en urbo, negrave kiom belaj estas liaj cirkauajoj. Origine li estis kultivisto, car li pasigis sian fruan vivon en maizkampo, kie li devis fortimigi korvojn. ”

“Mi scias, ”diris Doroteo, kapjesante. “Mi trovis lin kaj levis lin de lia stango. ”

“Do nun, post longa logado en la Smeralda Urbo, lia emo turnigis denove al kampologado, ”daurigis la Stana Lignohakisto. “Li opinias ke li ne povos esti felica sen propraj kampoj, do Ozma donis al li iom da tero kaj ciu helpis lin konstrui sian domegon, kaj nun li logas tie por ciam. ”

“Kiu faris la planojn por lia domo? ”demandis la Vilulo.

“Mi kredas ke Jocjo Kukurbokapo, kiu ankau estas kultivisto, ”estis la respondo.

Ili nun invitigis eniri la stanan mangocambron kien la luncon oni alportis.

Onklino Em trovis, kontente, ke la promeso de Doroteo estis pli ol plenumita; car kvankam la Stana Lignohakisto ne havis propran apetiton, li respektis la apetitojn de siaj gastoj kaj certigis ke ili ciuj abunde mangis.

Ili pasigis la posttagmezon vagante tra la belaj gardenoj kaj terenoj de la palaco. La trotuaroj estis ciuj pavimitaj per stano, brile polurita, kaj estis stanaj fontanoj kaj stanaj statuoj tie kaj tie inter la arboj. La ?oroj estis plejparte naturaj ?oroj kaj kreskis normale; sed ilia gastiganto montris al ili unu ?orbedon pri kiu li precipe ?eris.

“Komprenu, ciuj normalaj ?oroj fadas kaj mortas post kelka tempo, ”li klarigis, “do estas sezonoj kiam la belaj ?oroj estas maloftaj. Tial mi decidis establi unu stanan ?orbedon kun nur stanaj ?oroj, kaj miaj laboristoj kreis ilin tre nekutime lerte. Ci tie vi vidas stanajn kameliojn, stanajn tigetojn, stanajn kario ?ldiantojn, stanajn papavojn kaj stanajn rozalteojn kreski tiel nature kiel se ili estus realaj. ”

Efektive, ili estis bela vidajo, kaj scintilis sub la sunlumo kiel spinita argento.

“Cu ci tiu stana rozalteo ne eksemas? ”demandis la Sorcisto, klinigante super la ?oroj.

“Nu, mi kredas ke jes! ”krietis la Stana Lignohakisto kvazau surprizite. “Mi ne rimarkis tion antau nun. Sed mi plantos la stanajn semojn kaj faros novan bedon da stanaj rozalteoj. ”

En unu angulo de la gardenoj Nocjo Hakisto establis ?slageton, en kiu ili vidis nagadi kaj distrigadi multajn belajn stanajn ?sojn.

“Cu ili mordus hokojn? ”demandis Onklino Em, scivoleme.

La Stana Lignohakisto aspektis cagrenita pro tiu demando.

“Sinjorino, ”diris li, “cu vi supozas ke mi permesus ke iu kaptu miajn belajn ?sojn, ec se ili su ?ce malsagus por mordi hokojn? Neniel! Ciu kreito estas sekura kontrau damago en mia regno, kaj mi akceptus mortigi mian amiketon Doroteon tiom volonte kiom iun el miaj stanaj ?soj. ”

“La Imperiestro estas tre bonkora, sinjorino, ”klarigis la Sorcisto. “Se muso hazarde ekstaras sur lian stanan korpon li ne malgentile forbrosas gin, kiel eble agas multaj homoj; li gentile petas gin trovi alian haltejon. ”

“Kion faras la muso tiuokaze? ”demandis Onklino Em.

“Kutime gi pardonpetas kaj for ?ugas, ”diris la Sorcisto solene. “Musoj satas esti traktataj gentile same kiel aliaj bestoj, kaj ci tie en Oz ili komprenas kion ni diras al ili, kaj kondutas tre bele. ”

“Nu, ”diris Onklino Em, “la musoj en Kansas, el kie mi venis, komprenas nur baton. Necesas batpremi ilin por bonkondutigi ilin; kaj estas same pri ’skitoj. Cu vi havas ’skitojn en Oz? ”

“Ni havas tre grandajn moskitojn ci tie, kiuj kantas bele kiel kantobirdoj, ”respondis la Stana Lignohakisto.

“Sed ili neniam mordas au genas nian popolon, car ili bone mangas kaj estas bone zorgataj. En via lando ili mordas homojn car ili malsatas —povruloj! ”

“Jes, ”akordis Onklino Em; “ili certe malsatas. Kaj ne multe gravas al ili kiujn ili mangas. Min gojigas ke vi havas edukitajn ’skitojn en Oz. ”

Tiuvespere post la mango ilin distris la Stana Korneta

Bando de la Imperiestro, kiu ludis por ili plurajn dolcajn melodiojn. Ankau la Sorcisto iom prestidigitadis por distri la grupon; post tio ili ciuj iris al siaj komfortaj stanaj litcambroj kaj dormis profunde gis la mateno.

Post la matenmango Doroteo diris al la Stana Lignohakisto:

“Se vi diros al ni kiudirekten iri ni vizitos la Birdotimigilon survoje hejmen. ”

“Mi akompanos vin kaj montros al vi la vojon, ” respondis la Imperiestro; “car mi devas veturi hodiau al la Smeralda Urbo. ”

Li aspektis tiel maltrankvila, dirante tion, ke la knabineto demandis:

“Cu eble io okazis al Ozma, cu? ”

Li gestis nee per sia stana kapo.

“Ankorau ne, ”diris li; “sed mi timas ke venis la horo por diri al vi iom da tre malbona informo, amiketo. ”

“Ho, kio estas? ”kriis Doroteo.

“Cu vi memoras la Regon de la Knomoj? ”demandis la Stana Lignohakisto.

“Mi tre bone memoras lin, ”si respondis.

“La Rego de la Knomoj ne havas afablan koron, ”diris la Imperiestro malfelice, “kaj lin okupis ?pensoj pri vengo, car foje ni venkis lin kaj liberigis liajn sklavojn kaj vi forprenis lian Magian Zonon. Do li ordonis ke liaj

Knomoj fosu longan tunelon sub la mortiga dezerto, tiel ke li povos marsigi siajn armeojn rekte en la Smeraldan

Urbon. Veninte tien li intencas detrui nian belan landon. ”

Doroteon multe surprizis audi tion.

“Kiel Ozma sciigis pri la tunelo? ”si demandis.

“Si vidis gin per sia Magia Bildo. ”

“Kompreneble, ”diris Doroteo; “kial mi ne divenis tion? Kaj kion si faros? ”

“Mi ne scias, ”estis la respondo.

“Pu! ”kriis la Flava Kokino. “Ni ne timas la Knomojn.

Se ni rulos kelkajn niajn ovojn en la tunelon ili forkuros hejmen kiel eble plej rapide. ”

“Nu, tio estas tute vera! ”kriis Doroteo. “La Birdotimigilo foje konkeris la tutan armeon de la Rego de la Knomoj per kelkaj ovoj de Vilcinjo. ”

“Sed vi ne komprenas la tutan acan komploton, ” daurigis la Stana Lignohakisto. “La Rego de la Knomoj estas lerta, kaj li scias ke liaj Knomoj forkurus de ovoj; do li interkonsentis kun multaj ?uloj ke ili helpu lin.

Tiuj ?spiritoj ne timas ovojn au ion alian, kaj ili estas tre potencaj. Do la Rego de la Knomoj sendos ilin unue tra la tunelon, por konkeri kaj detrui, kaj poste la Knomoj sekvos por akiri sian porcion de la rabajoj kaj sklavoj. ”

Ciujn tremetigis audi tion, kaj ciu vizago ekhavis maltrankvilan mienon.

“Cu la tunelo jam estas ?nita? ”demandis Doroteo.

“Ozma sendis al mi mesagon hierau ke la tunelo estas tute ?nita escepte de maldika krusto da tero ce la ?no.

Kiam niaj malamikoj trarompos tiun kruston ili estos en la gardenoj de la rega palaco, en la koro de la Smeralda Urbo. Mi proponis armi ciujn miajn Palpbrumojn kaj marsi helpi Ozman; sed si diris ke ne. ”

“Mi volonte scius la kialon, ”diris Doroteo.

“Si respondis ke ciuj logantoj de Oz, kune, ne estus su ?ce fortaj por batali kaj venki la ?fortojn de la Rego de la Knomoj. Tial si tute rifuzas batali. ”

“Sed ili kaptos kaj sklavigos nin, kaj rabos kaj ruinigos la tutan belan landon! ”kriis la Sorcisto, kiun multe malkvietigis tiu deklaro.

“Mi timas ke jes, ”diris la Stana Lignohakisto malgoje.

“Kaj mi ankau timas ke tiuj kiuj ne estas feoj, ekzemple la Sorcisto, kaj Doroteo, kaj siaj onklo kaj onklino, ankau Toto kaj Vilcinjo, estos rapide mortigitaj de la venkintoj. ”

“Kio estos farebla? ”demandis Doroteo, iom tremante pro la penso pri tiu ?sorto.

“Nenio estas farebla! ”malgaje respondis la Imperiestro de la Palpbrumoj. “Sed car Ozma rifuzas mian armeon mi mem iros al la Smeralda Urbo. Almenau mi povos perei apud mia amata Reganto. ”