La Mirinda Sorcisto de Oz - Baum Lyman Frank (электронная книга TXT) 📗

Capitro II

Konsiligo kun la Mangtuloj

Subita SOKO vekis sin, tiom subite kaj severe ke se Doroteo ne kusus sur la mola lito, si eble estus damagita. Ec malgrau tio la batego senspirigis sin kaj instigis sin demandi al si pri kio okazis; kaj Toto vocetis morne. Doroteo sidigis kaj rimarkis ke la domo ne plu movigas; nek estis mallume, car la hela sunbrilo envenis tra la fenestro kaj inundis la malgrandan cambron. Si eksaltis de sia lito kaj kun Toto ce siaj kalkanoj si kuris kaj malfermis la pordon.

La knabineto ekkriis mirigate kaj rigardis cirkau sin, siaj okuloj farigis pli kaj pli grandaj pro la mirindaj vidajoj kiujn si vidas.

La ciklono estis malsupren metinta la domon, tre deliate — nu, delikate por ciklono —en la mezon de mirinde bela lando. Videblis belaj herbaroj ciu ?anke, kun elegantaj arboj sur kies brancoj estis ricaj kaj allogaj fruktoj. Aroj da belegaj ?oroj estis cie videblaj, kaj birdoj kun maloftaj kaj brilantaj plumaroj kantadis kaj ?irtadis en la arboj kaj arbustoj. Ne malproksime estis rivereto, rapide ?uanta kaj scintilanta inter verdaj bordoj, kaj murmuranta per voco tre placa al knabineto kiu tiom longe logis sur la seka griza kamparo.

Dum si staris fervore rigardante la strangajn kaj belajn vidajojn, si rimarkis veni irekte al si grupon de la plej kuriozaj personoj kiujn iam si vidis. Ili ne estis altaj kiel la plenkreskuloj al kiuj si kutimis; sed ankau ili ne estis malaltaj. Efektive, ili aspektis proksimume tiom altaj kiom Doroteo, kiu estis altekreska por infano de sia jarago, kvankam ili estis, lauaspekte, multe pli agaj. Tri estis viroj kaj unu estis virino, kaj ciuj estis kurioze vestitaj. Ili surportis rondajn capelojn kiuj pintigis dekon da centimetroj super la kapoj, kun sonoriletoj cirkau la randoj, kiuj sonetis dolce dum ili movigis. La capeloj e la viroj estis bluaj; tiu de la virineto estis blanka, kaj si surportis blankan robon kiu pendis en plisoj de siaj sultroj; super gi estis sutitaj steletoj kiuj brilis kiel diamantoj en la sunlumo. La viroj estis blue vestitaj, samkolore kiel la capeloj, kaj sur la piedoj estis bone poluritaj botoj kun larga blua faldo ce la supro. La viroj, pensis Doroteo, estis proksimume samagaj kiel Onklo Henriko, car du el ili havis barbojn. Sed la virineto estis sendube multe pli aga; sian vizagon kovris faltoj; siaj kapharoj estis preskau blankaj, kaj si marsis iom rigide.

Kiam tiuj personoj proksimigis al la domo kie Doroteo staris en la pordejo ili haltis kaj ?ustris inter si kvazau timante pliproksimigi. Sed la maljunulineto marsis al Doroteo, malalten klinis sin, kaj diris per dolca voco:

“Vi estas bonvena, plej nobla Sorcistino, al la lando de la Mangtuloj. Ni dankegas vin car vi mortigis la ?an Sorcistinon de la Oriento kaj vi tiel liberigis nian popolon. ”

Doroteo auskultis tiun parolon miregante. Kial la virineto nomis sin sorcistino, kaj diris ke si mortigis la Fian Sorcistinon de la Oriento? Doroteo estis senkulpa, neniun damaginta knabineto, kiu estis portita de ciklono multajn kilometrojn for de sia hejmo; kaj si neniam mortigis ion ajn dum sia tuta vivo.

Sed la virineto evidente atendis respon on, o Doroteo diris, heziteme,

“Vi estas tre afabla; sed klare okazis ia eraro. Mi nenion mortigis. ”

“Nu, via domo mortigis sin, ”respondis la virineto, ridante, “do estas tutegale. Vidu! ”si pludiris, indikante la angulon de la domo. “Jen siaj du piedpintoj, ankorau etenditaj sub ligna bloko. ”

Doroteo rigardis, kaj time krietis. Jen ja, sub la angulo de la granda trabo sur kiu kusis la domo, estis du etenditaj piedoj, portantaj argentajn suojn kun pintoj.

“Ho ve! Ho ve! ”kriis Doroteo, kunmetante la manojn konsternite. “La domo falis sur sin. Kion ni faru? ”

“Nenio farindas, ”diris la virineto trankvile.

“Sed kiu si estis? ”demandis Doroteo.

“Si estis la Fia Sorcistino de la Oriento, kiel mi diris, respondis la virineto. “Si sklavigis la Mangtulojn dum multaj jaroj, ili devis servadi sin nokte kaj tage. Nun ili liberigis, kaj ili dankas vin pro tiu komplezo. ”

“Kiuj estas la Mangtuloj? ”demandis Doroteo.

“Ili estas la homoj kiuj logas en ci tiu lando de la Oriento, kie la Fia Sorcistino regis. ”

“Cu vi estas Mangtulo? ”demandis Doroteo.

“Ne, sed mi estas ilia amikino, kvankam mi logas en la lando de la Nordo. Kiam ili trovis ke la Sorcistino de la Oriento estas morta la Mangtuloj sendis rapidan mesagiston al mi, kaj mi tuj venis. Mi estas la Sorcistino de la Nordo. ”

“Ho, mirige! ”kriis Doroteo. “Cu vi estas vera sorcistino? ”

“Jes ja, ”respondis la virineto. “Sed mi estas bona Sorcistino, kaj la popolo amas min. Mi ne estas tiom potenca kiom la Fia Sorcistino kiu regis ci tie; se mi kapablus, mi mem liberigus la popolon. ”

“Sed mi kredis ke ciuj sorcistinoj estas ?aj, ”iris la knabino, kiun iom timigis renkonti veran sorcistinon.

“Ho, ne, tio estas grava eraro. Ekzistis nur kvar Sorcistinoj en la Lando Oz, kaj du el ili, kiuj logas en la Nordo kaj la Sudo, estas bonaj Sorcistinoj. Mi scias tion, car mi mem estas unu el ili, kaj mi ne povas erari. La logantinoj en la Oriento kaj la Okcidento ja estis ?aj sorcistinoj; sed nun vi mortigis unu el ili, do restas nur unu Fia Sorcistino en la tuta Lando Oz —si logas en la Okcidento. ”

“Sed, ”diris Doroteo, post momento da pensado,

Onklino Em iris al mi ke la sorcistinoj ciuj jam mortis — antau multege da jaroj. ”

“Kiu estas Onklino Em? ”demandis la maljunulineto.

“Si estas mia onklino kiu logas en Kansas, el kie mi venis. ” La Sorcistino de la Nordo sajnis pensadi, kun la kapo klinita kaj la okuloj rigardantaj la teron. Post tio si levis la kapon kaj diris,

“Mi ne scias kie estas Kansas, car neniam antaue mi audis la nomon de tiu lando. Sed diru al mi, cu gi estas civilizita lando? ”

“Ho, jes, ”respondis Doroteo.

“Do jen la kialo. Mi kredas ke en la civilizitaj landoj ne plu ekzistas sorcistinoj, nek sorcistoj, nek magiistinoj nek magiistoj. Sed, necesas kompreni ke la Lando Oz neniam civilizigis, car ni estas apartigitaj for de la resto de la mondo. Tial ni ankorau havas sorcistinojn kaj sorcistojn inter ni. ”

“Kiuj estas la sorcistoj? ”demandis Doroteo.

“Oz mem estas la Granda Sorcisto, ”respondis la Sorcistino, ?ustrigante sian vocon. “Li estas pli potenca ol ciuj ni aliaj kune. Li logas en la Urbo de Smeraldoj. ”

Doroteo intencis pli demandi, sed guste tiam la Mangtuloj, kiuj silente apudstaris, ekkriis laute kaj indikis la angulon de la domo kie kusadis la Fia Sorcistino.

“Kio okazis? ”demandis la maljunulineto; kaj si SORCISTO DE OZ rigardis kaj komencis ridi. La piedoj de la morta Sorcistino estis plene malaperintaj kaj restis nur la argentaj suoj.

“Tiom aga si estis, ” klarigis la Sorcistino de la Nordo, “ke si rapide elsekigis en la sunlumo. Si ne plu ekzistas. Sed la argentaj suoj estas por vi, kaj vi surportos ilin. ”Si klinis sin kaj prenis la suojn, kaj elskuinte la polvon si transdonis ilin al Doroteo.

“La Sorcistino de la Oriento multe ?eris pri tiuj argentaj suoj, ”diris Mangtulo, “kaj ili havas ian sorcokapablon; sed ni neniam sukcesis informigi pri gi. ”

Doroteo portis la suojn en la domon kaj metis ilin sur la tablon. Poste si reelvenis al la Mangtuloj kaj diris:

“Mi multe volas reiri al miaj onklino kaj onklo? car mi certas ke ili sentos malesperon pri mi. Cu vi povas helpi min trovi la vojon? ”

La Mangtuloj kaj la Sorcistino unue rigardis unu la alian, kaj poste Doroteon, kaj skuis la kapon nee. Doroteo iru al la Urbo e Smeraloj

“Ce la Oriento, ne malproksime de ci tie, ”diris unu, “estas grandega dezerto, kaj neniu povus transiri gin vivante. ”

“Estas same ce la Sudo, ”diris alia, “car mi mem estis tie kaj vidis gin. La Sudo estas la lando de la Kveluloj. ”

“Oni iris al mi, ”iris la tria viro, “ke estas same ce la Okcidento. Kaj tiu lando, kie la Palpbrumoj logas, estas regata de la Fia Sorcistino de la Okcidento, kiu sklavigus vin se vi irus tien. ” “La Nordo estas mia hejmo, ”iris la maljunulino, “kaj ce gia rando estas la sama granda dezerto kiu cirkauas ci tiun Landon Oz. Neeviteble, mia karulino, vi devos logi ce ni. ”